Tourcolumn: De stille kant van bocht 7

Campers met rood-wit-blauwe vlaggen rechts van de weg in de berm, tentjes links langs het asfalt. In beschonken toestand hebben de supporters een wat krom zebrapad op de weg geschilderd om de oversteek te vergemakkelijken van de tenten naar de koelboxen, die gevuld zijn met heel veel blikken bier.

Sommige wielerfans staan hier al sinds zaterdag. Een van hen draagt een hesje met de tekst ‘Bocht 7-politie’. Maar afgaande op zijn stem, die eufemistisch gezegd klinkt als schuurpapier, is dat toch meer een carnavals-outfit. Van de man wordt gezegd dat hij iedere avond als laatste het licht uitdoet, om de volgende ochtend als eerste weer op te staan. Een feestnummer in bocht 7.

De man wenkt mij, hij wil wat laten zien. We laten het wegdek achter ons en lopen tussen wat struiken door. Hij stopt bij een boom en zegt met zijn gehavende stem: “Kijk. Hier word ik nou stil van.” Voor de boom ligt een houten hart. Aan de takken hangen witte engeltjes.

De boom blijkt verband te houden met Alpe d’Huzes, de jaarlijkse benefiet waarbij fietsers en wandelaars geld inzamelen voor de strijd tegen kanker. Vele duizenden beklimmen op die dag de legendarische Alpen-col. Op de weg staan naast de namen van de Tour-profs ook aanmoedigingen voor de amateur-sporters met een hart, die hier vorige maand in actie kwamen. De boom, gelegen op een prachtige plek met uitzicht op het dal, is een gedenkplaats voor mensen die aan kanker zijn overleden.

Een man uit het oosten van het land met een oranje shirt komt bij de boom staan. We verwonderen ons over het enorme contrast. Een paar meter verder wordt gefeest, hier lijkt de muziek ineens verstomd. Kijkend naar de boom vertelt de man dat zijn moeder vanochtend is overleden. Ze werd ver in de 90. Hij wist dat het niet goed met haar ging, maar het was uiteindelijk toch sneller gegaan dan hij had verwacht. Hij heeft er vrede mee, zegt hij.

Ik vraag hem of hij dan niet liever naar huis gaat. Donderdag, zodra de renners gepasseerd zijn, zet hij met zijn camper koers naar Twente en sluit hij aan bij zijn broers en zussen. Ondertussen houdt hij via de app contact met het thuisfront. Het zou mooi zijn als hij voor zijn moeder ook zo’n engeltje in de boom kon hangen, opper ik. Dat vindt de man ook. Maar helaas heeft hij geen engeltjes paraat.

We lopen terug naar de weg, de muziek zwelt weer aan, televisies staan afgestemd op de Tour de France. Bocht nummer 7, de feestbocht met een stille kant.