This Time for Africa

Acht talentvolle Afrikaanse renners zijn te gast in de Tour. De UCI heeft zich ontfermd over dit gezelschap, afkomstig uit alle delen van het continent. Van Egypte tot Namibië. Van Rwanda tot Tunesië. De wereldwielerfederatie is er veel aan gelegen om de sport in Afrika naar een hoger plan te tillen. De ritzege van Biniam Girmay eerder deze Tour -de eerste keer dat een Afrikaan een etappe wint in de grootste koers ter wereld- mag geen incident zijn.

Daarom is de UCI een ontwikkelingsproject gestart, toegespitst op 2025. Dan wordt het WK wielrennen namelijk gehouden in Kigala, Rwanda. Hoe mooi zou het zijn als de Afrikaanse landen daar aan de start verschijnen met een aantal getalenteerde renners, die competitief zijn? Eenvoudig is dat niet. Afrika heeft van oudsher immers geen fietscultuur. Dat begint nu langzaam te groeien, door de prestaties van Girmay en van Tsabu Grmay, de Ethiopiër die drie keer de Tour reed en dit jaar zijn carrière beëindigde.

Grmay, in Dijon actief als begeleider en ‘ploegleider’ van het Afrikaanse gezelschap, weet hoe lastig het is om groot te dromen, terwijl je omgeving je afremt. Een Tour de France rijden? Dat gaat je toch nooit lukken. Het was aan Grmay’s wilskracht en doorzettingsvermogen te danken dat hij het toch zo ver schopte, dat hij de criticasters de mond snoerde. Maar het heeft hem veel onzekere jaren gekost.

Voor de jonge generatie, die met Grmay is meegereisd naar Dijon, ligt dat anders. Door zijn eigen voortrekkersrol en de successen van sprinter Girmay zien de tieners en twintigers dat het kán, als je er maar echt voor gaat. Het klinkt ook door bij de renners, die het slot van de rit naar Dijon op de fiets afleggen, lang voordat het Tour-peloton er afstevent op een massasprint

Lize-Ann uit Zuid-Afrika wil prof worden, Janvier uit Rwanda Tour-renner, Monique uit Namibië wil klassiekers rijden. En Valentine, ook uit Rwanda, ziet zichzelf al met een gouden medaille staan tijdens het WK in eigen land.

Om de renners, allemaal jonger van 23 jaar, verder te helpen, organiseert de UCI kampen. De komende maanden verblijft het gezelschap in Europa, om te trainen en te racen. Op die manier kan de groep gewend raken aan de Europese manier van fietsen en aan rijden in een groot peloton. Ook in Afrika worden trainingskampen belegd. Het WK van dit jaar in Zwitserland is een opmaat naar het grote moment in Kigala in 2025.

In de ochtenduren meldde het gezelschap zich al bij de start in Macon. Bij de bus van Intermarché-Wanty volgde een ontmoeting met Girmay, die de talenten stuk voor stuk de hand schudde en met ze op de foto ging. Mohammed uit Tunesië zei na afloop opgetogen: “Doel 1 was om met Girmay op de foto te gaan. Doel 2 is om net zo te worden als Girmay.”

Ondertussen wordt in Afrika ook aan de basis gewerkt, om de jeugd maar op de fiets te krijgen. Sinds 2018 zijn er 2.000 fietsen gedoneerd aan schoolkinderen. Dat zijn geen racefietsen, maar zware exemplaren die stevig op de weg liggen en waarmee scholieren hun lange ritten naar school veilig kunnen voltooien.

Op zo’n fiets van 22 kilo zal Awet Aman Goniche uit Eritrea zaterdagochtend het tijdritparcours afleggen. Niet om een snelle tijd te realiseren, maar om de jeugd in Afrika te inspireren. Durf te dromen, alles is mogelijk. Ook succes hebben in de Tour. Kijk maar naar Biniam Girmay.