Tourcolumn: De Vliegeraar van Nyborg

En dus sieren de vliegers de strakblauwe lucht boven de zee en het eiland Funen. Een kwartet dat refereert aan de truien van de Tour. Geel, groen, wit en bollen. Misschien niet bijster origineel, erkent de vliegeraar, en het maken ervan was bepaald niet ingewikkeld. Maar voor hem komen de passie voor de Tour en zijn liefde voor de vlieger hier samen. En bovendien: met een beetje geluk haalt hij de televisie-zenders wereldwijd.

Soms dwaalt de blik van de vliegeraar even af naar rechts. Dan kijkt hij naar het imposante bouwwerk dat uit het water oprijst. De Grote Belt-brug, 18 kilometer lang, waarover het peloton straks richting de finish koerst. In alle voorbeschouwingen werd erover gesproken. De wind heeft op deze brug vrij spel en zou wel eens een cruciale rol kunnen gaan spelen. Een hoop voor sommigen, een vrees voor anderen: waaiers.

De vliegeraar, altijd bezig met de bewegingen van de wind, kijkt met enig ontzag naar de brug. Ze weten niet wat ze gaan meemaken, zegt hij. Dit is geen normale brug, die in een rechte lijn twee eilanden verbindt. Deze brug is gebouwd met een curve. Dat maakt de constructie veiliger. Het maakt de speling van de wind onvoorspelbaar, meent hij. Om dat te illustreren maakt hij met zijn hand draaiende bewegingen. "Dan gaat het van: whooosj."

Het zou zomaar een vreselijke middag kunnen worden voor het peloton, voorspelt de vliegeraar met enig gevoel voor dramatiek. Het waait op de brug nóg harder dan anders. En het waait er altijd. Hij spreekt uit ervaring. Hoe vaak is hij de Grote Belt al over gereden. Met de auto, want fietsers en voetgangers worden normaal niet toegelaten. Behalve als je Tour-coureur bent.

En dan is er nog de hoogte. De vliegeraar trekt een gepijnigd gezicht. Hij heeft hoogtevrees. Als hij op een stoel staat, wordt hij al bang. Rijden over een brug op 80 meter hoogte is voor hem een crime. "Vreselijk, ik haat die brug", zegt de vliegeraar, die de Tour-renners nog maar eens een lastige passage voorspelt.

Een uur later kan het peloton opgelucht ademhalen. Het doemscenario dat de vliegeraar schetste, is niet uitgekomen. Verre van zelfs. Moeiteloos bedwongen de coureurs de Grote Belt om af te koersen op de massasprint en de glorieuze ritzege van Fabio Jakobsen. En de vliegeraar? Die moppert als zijn Tour-vliegers niet doen wat de touwen in zijn handen hen bevelen. "Het is de wind. Shit!".