De stilte op de strook

Eén ding was mij vooraf duidelijk: ik moest en zou deze memorabele dag beleven langs een van de stroken. In het routeboek bestudeerde ik uitvoerig het parcours om tot de conclusie te komen dat strook nummer 8 voor mij ‘the place to be’ was. Niet te ver van start- en finishplaats Troyes, goed voor drie sterren in de gravel-ranking en met vier kilometer een van de langste stroken van de dag.

Rijdend vanaf Troyes stak ik een stuk af van het parcours, ik reed over verlaten, smalle paden, aan weerszijden omgeven door uitgestrekte graanvelden, en kwam terecht in Thieffrain, een gehucht met 156 inwoners en een kerk. De huizen waren oud en bouwvallig. De gaten in de muren waren dermate groot, dat mussen af en aan vlogen om er hun nesten in te maken.

De doorgaande weg werd geblokkeerd door een dranghek en een gendarme. In de Tour hét teken dat je parcours nadert. Ik liet de auto achter en vervolgde mijn weg te voet. Even buiten het dorp stond een boog, waarop het begin van strook 8 werd aangekondigd. Ik schuifelde over het kiezelpad, mijzelf afvragend of het peloton hier een bumpy ride wachtte of dat de renners genoeg effen stukken op de strook zouden ontwaren om er schadevrij doorheen te komen.

Wandelend en mijmerend slenterde ik over het pad, toen mij ineens iets opviel. Geen feestende fans, geen stoet aan campers langs de strook, geen bont uitgedoste mensenmassa. Helemaal niets. Ik schrok van de stilte, was nagenoeg alleen, hoorde slechts het wuiven van het graan. En het voelde weldadig, om uitgerekend hier even weg te zijn van de chaos en de gekte, de massa en het gedrang. Juist op de plek waar vuurwerk in de lucht hing.

Kilometers liep ik, af en toe passeerde ik een enkeling die in het graanveld lag te rusten, of een Belg met een busje, die zich -ook verrast door de rust- afvroeg of het peloton hier wel echt zou passeren. Een clubje Arnaud de Lie-fans verstoorde het stilleven van strook 8 even met muziek en zang, maar luidruchtiger dan dat zou het niet worden.

Als radioverslaggever zijn mijn oren getraind op geluid. En juist het ontbreken ervan bood een prachtige kans. Ik legde mijn microfoon in het gras, pal aan de strook. Het geluid van een peloton op gravel, zo puur zou ik het nooit meer krijgen. De koplopers passeerden mij, zij kozen de gladde stukjes en vermeden de stenen. Ik hoorde snelheid in een moeiteloze passage. De klassementsrenners daarentegen waaierden uit over het pad. Ik hoorde hoe de kiezels alle kanten op schoten, het knerpen van de banden.

Daar gingen ze, de coureurs. Mijn microfoon bleef achter in het gras, omgeven door een stofwolk. De renner en de kiezel, het was fascinerend op strook 8.