Der Mann in Gelb

Als Pogacar zich tijdens de klim naar Isola 2000 losmaakt van zijn concurrenten en met speels gemak de achtervolging inzet op zijn prooi Matteo Jörgensen, zie ik dat de blikken van de terrasbezoekers steeds vaker naar het grote beeldscherm zijn gericht. Het besef dat de Sloveense kannibaal zijn tanden opnieuw ontbloot is bij iedereen aanwezig.

Op het moment dat Pogacar met een diepe buiging de finishlijn passeert -het hapje Jörgensen heeft hij inmiddels verorberd en verteerd- begint het gezelschap op het terras luid te applaudisseren. Een enkeling geeft ‘Pogi’ zelfs een staande ovatie.

De criticasters speculeren en insinueren er lustig op los. Maar langs de route van de Tour de France wordt Pogacar ook bewonderd en bejubeld. De ‘ooohs’ en ‘aaahs’ klinken veelvuldig als de aanvalslustige Sloveen het op zijn heupen heeft. Bij de bus van UAE Emirates is het steevast druk. Kleine jongetjes hopen op een handtekening of een selfie. Bij de ploegenpresentatie wordt de Sloveen in iedere startplaats met luid applaus onthaald. Geen naam wordt zo veel op het asfalt gekalkt.

In het Village Départ, het rondreizende Tour-dorp dat dagelijks zijn kampementen opslaat bij de start, meen ik op afstand de gele trui te ontwaren. Als ik erop afloop, zie ik al snel dat het niet Pogacar in hoogsteigen persoon is, die -zoals vroeger wel voorkwam- een wandelingetje maakt door het Village voor een kopje koffie, een krant en een croissant.

Deze gele trui-drager is een stuk langer en steviger, en heeft niet bepaald de bouw om de Tour-cols met lichte tred te beklimmen. Het blijkt een Duitse wielertoerist met een voorliefde voor het geel van de Tour. Het blijft namelijk niet bij de ‘maillot jaune’ alleen. Ook zijn bril is geel, zijn fietscomputer, zijn helm.

Maar het meest in het oog springend is zijn fiets: het frame, het stuur, het zadel, de bidons. Alles geel. Het was een hele onderneming om de fiets in deze gele staat te krijgen, vertelt de Duitser. Hij moest vier maanden wachten op zijn unieke tweewieler en betaalde een meerprijs van 1.500 euro.

Wat bezielt die man, vraag ik mij af. Hij houdt van de Tour, hij houdt van het geel. Maar bovenal, legt de nep-Pogi uit, geeft het hem een gevoel dichter bij de renners te zijn als hij er hetzelfde uitziet. En onderdeel van de Tour de France.

Je zou het ook gênant kunnen noemen, of misschien zelfs arrogant, om hier rond te lopen als kloon van Pogacar. Maar, geeft de Duitser lachend aan, hij kent zijn plek: "Het shirt is inderdaad gelijk, maar om hetzelfde niveau te krijgen, moet ik íets meer trainen."

Pogacar is volgens hem een klasse apart in het wielrennen op dit moment. "Niemand kan hem volgen. Hij is een grootheid en dat zal hij de komende jaren blijven." Toch is er voor de 'Mann in Gelb' een nóg grotere held dan de onnavolgbare Pogacar. Jan Ullrich, voormalig Tour-winnaar, afkomstig uit zijn eigen Heimat. Maar dat is dan weer voer voor Pogi-casters. 'Der Jan' was immers niet bepaald zuiver op de graat.