Rustdag in een wijnchateau-de-luxe

De coureurs van Visma/Lease-A-Bike hadden zich geen rustiger ambiance kunnen wensen dan het wijnchateau in het grote niets, dat hen door Tour-organisator ASO is toegewezen. Hoewel... Als ik aankom, rond de klok van half 10 ’s ochtends, wordt op het terrein driftig getimmerd aan een groot podium. Het blijkt dat binnenkort bij het chateau een jazzfestival gehouden wordt.

De opbouw van het buitenpodium blijkt al vroeg in de ochtend te zijn begonnen. Renner Bart Lemmen verzekert mij dat hij er geen minuut minder om heeft geslapen. Maar de soigneurs, die tijdens de Tour dagelijks voor dag en dauw opstaan en nu iets langer konden doorslapen, worden onaangenaam verrast.

Jonas Vingegaard komt aanlopen. Hij oogt een beetje stram na de loodzware etappes die hij voor de kiezen heeft gekregen en de duels met Pogacar, die hem tot het uiterste dwongen. De Deense kopman stiefelt naar een zaaltje, dat schuin oploopt en is volgestroomd met internationaal journaille.

Daar doet hij zijn verhaal van de hoop: Vingegaard hoopt zich in de derde week nog verder te verbeteren. Je weet nooit of Pogacar nog een slechte dag beleeft. En hij benadrukt dat zijn vizier nog altijd gericht is op de eindzege. Zo werkt dat als je de afgelopen twee Tour-edities hebt gewonnen.

Na Vingegaard mag Wout van Aert aanschuiven. De Belg laat, anders dan zijn ploeggenoot, het mondkapje achterwege en vertelt zijn toehoorders dat hij zich een stuk beter voelt dan in de eerste week. Hoewel de rit naar Plateau de Beille zondag een van de zwaarste etappes was, die hij ooit had gereden, hoopt hij Vingegaard in de laatste dagen van de Tour te kunnen helpen in de bergen. Opnieuw: een boodschap van hoop.

Op dat moment loopt Vingegaard over het plein van het chateau, gadegeslagen door een aantal wijn- of wielertoeristen, of misschien is het wel én-én. Een moeder vraagt of haar zoontje met hem op de foto mag. Vingegaard stemt in. Van Aert loopt vriendelijk door, als hij door omstanders wordt aangeschoten op weg naar zijn kamer. De ploegleiders passeren, zij hebben op de rustdag hun wieleroutfit aan, klaar voor een ontspannen ritje.

Omringd door een aantal toeristen loop ik nog even door de winkel van het chateau. Daar staan de flessen wijn uitgestald, waarvan de inhoud voortvloeit uit de druiven die om ons heen verbouwd worden. Sommige flessen bevatten 12 liter wijn, waarvoor de lieve som van 2.300 euro wordt gevraagd.

Tijdens het weglopen vraag ik mij af of de leiding van de ploeg misschien stiekem zo’n fles op de kop heeft getikt voor het geval Jonas Vingegaard over een week het schijnbare onmogelijke toch mogelijk heeft gemaakt.