Het echtpaar uit Wales

Samen leunen ze tegen een dranghek en kijken ze uit op de bus van Team Ineos-Grenadier, het team waarvoor hun held rijdt: Geraint Thomas. Zeker na zijn Tourzege in 2018 is 'G' de trots van Wales. En van dit echtpaar, dat net als Thomas afkomstig is uit Cardiff. Kennen doen ze hem niet, alleen van TV. Maar hun zoon heeft op dezelfde school gezeten. En dat schept natuurlijk ook een band.

Ik vraag het stel wat voor persoon Geraint Thomas in hun ogen is. Mevrouw komt zo snel niet op het woord, maar meneer reageert snel: 'modest', dat omschrijft Thomas het best. Bescheiden. Om dat te illustreren komt hij met een mooie anekdote over de 'local lad', of misschien kan hij beter 'local man' zeggen, Thomas is al 38 jaar.

Cardiff wilde Thomas na zijn Tour-overwinning eren. Dat was ook een zege in bescheidenheid trouwens: de coureur reed lange tijd in dienst van zijn kopman Chris Froome. Het was dat de ploegleiding besloot de kaarten te wisselen, omdat Thomas er beter voorstond dat Froome.

Maar goed, de huldiging in Cardiff. Het had nogal wat voeten in de aarde om die goed te laten verlopen. Hele wegen werden afgesloten om de dolenthousiaste menigte, duizenden mensen, van een goed georganiseerde huldiging te laten genieten. Geraint Thomas wist niet wat hij zag. Hij dacht in een kleine receptie te belanden met wat familie en vrienden. ''Wat ik zeg: bescheiden'', herhaalt de heer.

Zeven jaren zijn verstreken sinds die Tour-zege, en Geraint Thomas is niet meer de winnaar van toen. In de Giro d’Italia was hij eerder dit jaar nog goed voor een derde plaats in het eindklassement, deze Tour rijdt hij vrij anoniem rond. ''Maar wist je dat hij COVID heeft gehad'', zegt de vrouw. ''Hij heeft absoluut COVID gehad. En toch maar doorrijden, he!''

Het paar vermoedt dat Thomas, ondanks een doorlopend contract bij Ineos, bezig is aan zijn laatste Tour de France. Dus wilden ze per se naar Frankrijk reizen om hem nog een keer in actie te zien. En, als het even kan, om hem kort te ontmoeten.

Dat laatste lijkt een lastig verhaal te worden. De controles bij de bussen zijn door de recente corona-gevallen, onder meer van Thomas, verscherpt. Verder dan het dranghek komt het echtpaar niet. Ze kunnen zich verplaatsen naar de zijkant van de bus, maar dan nog scheidt een hek hen van de ploeg. Mevrouw slaakt een kreet om de aandacht te krijgen van de medewerkers. Een van hen belooft Thomas te vragen om te komen, maar hij kan niets beloven.

Zo staan ze daar, de vlaggen nog altijd in de hand. Ze keuvelen wat en de minuten verstrijken. En dan ineens, schijnbaar vanuit het niets, komt Geraint Thomas naar het hek gefietst. De vrouw reageert uitbundig, als een oma die op een onverwacht bezoek van haar kleinkind wordt getrakteerd.

Beleefd maakt Thomas een praatje met het stel. Leuk, dat ze speciaal voor hem helemaal vanuit Cardiff zijn gekomen. En natuurlijk is hij bereid om te poseren met de vlag van Wales. Hij zet er een handtekening op. Nog een paar selfies en Geraint Thomas moet zich excuseren, hij moet intekenen voor de start. Hij wenst het paar een fijne dag. De vrouw roept herhaaldelijk: ''Thank you, Geraint, thank you!'' terwijl de coureur op de fiets stapt en wegrijdt.

''Wat ís het toch een vriendelijke jongen'', zegt ze als ze weer enigszins tot bedaren is gekomen. Haar man kijkt haar aan en zegt: ''Zal ik je dan nu op lunch trakteren?'' De vrouw lacht onbedaarlijk. Arm in arm benen ze weg, op zoek naar een restaurant.