To love or not to love

23 december is de sterfdag van mijn moeder. De trouwe luisteraar weet inmiddels dat mijn moeder een Tataarse was, en dus geboren in de schoot van de Islam. Dat ze de islam nooit heeft beleden maakt voor de Tataarse gemeenschap niets uit. Ze was, is, en blijft voor altijd hun zuster in het geloof. Zo sturen haar nichten uit Moskou mij jaarlijks op die dag een bericht dat ze haar hebben herdacht en voor haar hebben gebeden. Ik ben mijn tantetjes dan ook innig dankbaar, want zij zijn de laatste familieleden die mijn moeder nog hebben gekend en tevens de laatste link met de wereld waar ik vandaan kom.

Ook dit jaar kreeg ik op 23 december een video met een jonge moellah die voor alle overledenen Koranteksten reciteert, en de mededeling dat zij voor mijn moeder hebben gebeden. Op mijn ontroerde en dankbare reactie volgde een bericht dat mij steil achterover deed slaan. Wij zijn opgelucht, want we dachten dat je ons niet meer wilde kennen.

• Hoezo dan?
• Jullie in Europa haten ons toch, iedereen haat Rusland. We zijn zo bang, hoe moet het allemaal aflopen?

Ik verzekerde hen dat ik hen niet haatte, waarna ik hartjes en smileys in de richting van Moskou stuurde. Nadat een lading hartjes en smileys ook op mijn schermpje was verschenen, haalde ik, op mijn beurt, opgelucht adem. Het misverstand uit de wereld geholpen. Dacht ik. Want niet veel later werd mij een vraag voorgeschoteld die luidde: Hoe kan dat nou dat de Oekraïners die vroeger onze vrienden waren zo zijn veranderd?

Het antwoord op deze retorische vraag leek me zo simpel dat ik even heel diep moest nadenken. Hoe kon ik het formuleren met voldoende respect voor mijn tantetjes die net voor mijn moeder hadden gebeden en die ik gezien hun hoge leeftijd en de huidige politieke omstandigheden misschien nooit meer terug zou zien. Maar voordat ik een diplomatiek doch bevredigend antwoord kom vinden kreeg ik een lang bericht. Ik zal het maar noemen 'De variatie op de moderne geschiedenis van Rusland', vrij naar Poetin.

In deze geschiedenis heeft de oorlog in Oekraïne eindelijk alles op zijn plaats gezet en de ware aard van mensen en gebeurtenissen onthuld. Deze oorlog is daarom de openbaring. De Tsjetsjeense slager Kadyrov blijkt een echte Russische patriot, Noord Korea, Iran, Cuba en China de echte vrienden, in tegenstelling tot het verlichte Europa, dat ook nog steeds niet haar vingers wil branden aan de Tweede Wereldoorlog, want de landen die nu lid zijn van de NAVO hebben toen samen met Nazi-Duitsland tegen Rusland gevochten. Daarom viert Europa in mei de dag van verzoening en rouw terwijl in Rusland de overwinning wordt gevierd. En nu willen al die landen samen met Oekraïne alweer Rusland vernietigen.

Onderaan het bericht het verzoek om Rusland te steunen en het bericht door te sturen.

Mijn lieve tantetjes die hoogopgeleid zijn, nooit illusies hebben gekoesterd over het Sovjetregime, die alles weten over de misdaden van Stalin en over de Goelag, die niets moesten hebben van Poetin, zijn nu in de ban van de Russische propagandamachinerie. Televisie is een lid van de familie geworden en vertelt hen precies hoe ze moeten denken. Een pure magie.

Ik houd het kort en zeg dat ik Poetins Rusland nooit zal steunen, maar dat ik van ze houd en altijd zal blijven houden. Hartjes en gebedjes vliegen weer mijn kant op. Je moet het toch van liefde hebben op deze wereld, of niet soms?