Tourcolumn: Terug naar de seventies in de Franse middle of nowhere

Aan een huis hangt een spandoek gericht aan Jalabert, die een biertje moet komen drinken, als een eenzame verwijzing naar de Tour, die hier vandaag passeert. In mijn spiegel zie ik de stofwolken die ik boven het wegdek achterlaat. Ik doe mijn autoraam omlaag, mijn arm naar buiten. De wind die mijn auto in blaast, voelt aan als een föhn. Tegen het middaguur is de 30 graden-grens allang bereikt. De autoradio speelt klassiekers uit lang vervlogen tijden.

Het moet een roadmovie uit de jaren zestig of zeventig zijn, bedenk ik als ik rechts van de weg op een veld een verzameling oude Volkswagen-busjes zie staan in the middle of nowhere. De busjes blijken toe te behoren aan een groep Belgen uit Herentals. Thuis in Vlaanderen bestieren ze een wielercafé. Maar de Tour de France heeft hen geïnspireerd om de kroeg ook naar Frankrijk te brengen. Een rondreizend café dat bezoekers terug moet voeren naar de gloriejaren van het Belgische wielrennen.

Eén van de busjes doet dienst als toog en oogt als een museum, met foto-lijstjes die schots en scheef zijn opgehangen. Op de foto’s staan de wielerhelden van weleer. Eddy Merckx in de witte trui tijdens zijn eerste Tour de France. Rik van Looy, ook wel bekend als de Keizer van Herentals, is prominent aanwezig. Het busje draagt de nummerplaat ‘Eugene’, als hommage aan de Fransman Eugene Christophe, de allereerste gele trui-drager in de Tour.Het vale, gele textiel draagt bij aan de jaren ’70-vibe aan de bar, waarop ook een antiek televisie-toestel en een dito radio staan geposteerd. De eigenaar vertelt er wel eerlijk bij dat slechts het omhulsel oud is, daarbinnen bevindt zich een moderne televisie, want de bezoekers willen de koers wel op de voet kunnen volgen.

We lopen verder over het veld. Daar is nog een busje geparkeerd, waarin straks hamburgers gebakken worden. En even verderop staat een replica van de oude ploegleidersauto van team Molteni uit 1976, compleet met Merckx-fietsen op het dak.Het wagenpark en het rondrijdende café vormen een bezienswaardigheid langs het Tour-parcours. Ook het peloton is inmiddels vertrouwd met de aanwezigheid van de Belgen. Die doen er dan ook alles aan om de aandacht van de passerende renners te trekken. Als het peloton in aantocht is, schalt uit de boxen het liedje ‘Les Sardines’, een heuse oorkruiper met bijbehorend dansje. Het klinkt net zolang tot de laatste renner voorbij is gereden.

Met name Wout van Aert geeft dagelijks een blijk van herkenning, vertellen de Belgen. Dan heft hij zijn arm en zwaait. Zelfs als hij in volle afdaling met 90 kilometer per uur voorbij komt sjezen.Het rondreizen met de oldtimers heeft één probleem: de busjes zijn weliswaar goed onderhouden, maar niet volledig betrouwbaar. Vooral het afdalen vanuit de bergen is een zware belasting voor de remmen. Een busje is al met panne naar huis gesleept. Het mag de pret niet drukken. De jaren zeventig van Eddy Merckx komen spontaan tot leven in dit verlaten en uitgestrekte stukje Frankrijk, waar het even lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan.Ik stap weer in mijn auto, doe mijn raam omlaag, zet de radio aan en vervolg mijn kronkelweg naar Saint-Étienne met de zon die brandt op mijn armen en een lach op mijn gezicht.