Het peloton flitst langs Le Notre Dame des Cyclistes om oude helden te eren

'Lokale held', daarmee zou ik de 94-jarige Fransman overigens ernstig tekort doen. Darrigade was in de jaren 50, de tijden van Wim van Est en Wout Wagtmans, een ijzersterke sprinter. Liefst 22 ritzeges boekte hij in de Tour, in de editie van 1958 alleen al kwam hij vijf keer als winnaar over de streep. De 'Vliegende Bask' werd bovendien wereldkampioen.

Maar Darrigade kon zich ook wegcijferen, hij was een meesterlijke knecht voor zijn kopmannen, Louison Bobet en Jacques Anquetil. Een winnaar en teamplayer ineen. De Wout van Aert van de jaren ‘50, wordt in Dax wel gezegd. Op het podium brengen twee mannen een muzikaal eerbetoon aan Dédé, zoals hij ook wel liefkozend wordt genoemd. Aznavour’s ‘Camarade’ wordt omgedoopt tot ‘Darrigade’. De hoogbejaarde oud-coureur hoort de hommages zichtbaar ontroerd aan.

Van wielrennen naar religie

Kampioenen van weleer, de Fransen gaan met het grootste respect met hen om. Zoals degenen die niet meer leven waardig worden herdacht. In de etappe van dinsdag doet het peloton na 90 kilometer koers het dorp Labastide d’Amargnac aan. Dit is de omgeving waar oud-Tourwinnaar Luis Ocaña grote delen van zijn leven heeft gewoond, totdat hij in 1994 een einde aan zijn leven maakte.

Twee kilometer buiten het dorp, iets verscholen achter de wijnranken, bevindt zich een oude kapel. Het ijzeren hek, waarin twee antieke bicyclettes zijn verwerkt, impliceert al dat het een geen gewone kapel betreft. Le Notre Dame des Cyclistes maakt van wielrennen daadwerkelijk religie.

Het bouwwerk zelf dateert al van de 11de eeuw. Maar toen een katholieke geestelijke er in de jaren ’50 van de vorige eeuw tijdens een fietstocht schuilde voor regen en onweer ontstond bij hem het idee er een wielerkapel van te maken. Sindsdien wordt voorafgaand aan iedere Tour in dit wielerheiligdom gebeden voor de goede afloop.

Meer dan 600 wielertricots

De deur van de kapel staat open, de geur van wierook komt mij tegemoet. Als ik naar binnen ga, val ik van de ene verbazing in de andere. De kapel heeft weliswaar een altaar, waarop kaarsjes branden. Maar links en rechts zijn de wanden van het oude gebouw gevuld met wielertricots. Meer dan 600 exemplaren van legendarische coureurs als Merckx, Hinault, Bodet, Poulidor en Anquetil.

Bij de entree hangen foto’s, schilderijen, ingelijste oude krantenartikelen, medailles. Als een wielermuseum, maar dan in een spirituele context. Ook het glas-in-lood in de muren verwijst naar de wieler-iconen. Eén van de ruiten toont de beeltenis van Luis Ocaña, rijdend in de gele trui.

Ocaña, geboren in Spanje en als tiener verhuisd naar deze regio in het zuiden van Frankrijk, had een bijzondere band met Le Notre Dame des Cyclistes. Hij trouwde in de kapel. En ook zijn uitvaart vond er plaats. Buiten is een gedenksteen geplaatst, opdat de kampioen niet vergeten wordt.

In een flits zijn ze voorbij, de coureurs van het heden, die op 100 meter van de kapel een tussensprint aangaan. Maar de symbolische waarde van het bliksembezoek aan Le Notre Dame des Cyclistes is onmiskenbaar. Het bewieroken van de oude helden, ook dat hoort bij de Tour.