Een berg in ruste

Op de dag dat Wout Poels zijn magistrale slag zou slaan op de flanken van de Mont Blanc, arriveerde ik al om half 8 aan de voet van de klim. Afstandsloopster Nienke Brinkman stond klaar in haar hardloopkledij. Zij wilde de col te voet bedwingen en dat is nu eenmaal makkelijker op het moment dat het parcours nog grotendeels gevrijwaard is van fietstoeristen en gemotoriseerd Tour-verkeer.

Wat mij opviel in het plattelandsgehucht waar wij ons hadden verzameld was de grote stilte. Geen gejuich, geen gezang, geen gebral of harde muziek uit luidsprekers. Enkel het getinkel van koebellen en het gefluit van vogels. Ik waande mij in een aflevering van een populair Radio 1-programma op de vroege zondagochtend.

Terwijl Nienke zich een weg omhoog baande over het nog vrijwel lege asfalt had ik het gevoel een slapende reus te beklimmen. In de tentjes en de campers langs de weg was geen geluid te horen. Onderling praten deden we op gedempte toon om de rust niet te verstoren. Een enkele fietser passeerde ons op zijn weg naar boven. Het gehijg en gepuf van zijn inspanning zal nooit duidelijker hoorbaar zijn geweest als op die zondagochtend.

Naarmate we de finish naderden, nam de bedrijvigheid wat toe. Ook de Tourorganisatie bleek al vroeg aanwezig om dranghekken te plaatsen, de boarding in de laatste kilometers, de finishboog. Noodzakelijk werk. Maar in deze ambiance klonk het gegrom van de vrachtwagens en heftrucks als een lelijke kras op een langspeelplaat.

Toen Nienke Brinkman letterlijk over de finishlijn gekomen was, besloot ik nog wat terug te lopen. Weg van de werkzaamheden, weg van de herrie. Het was inmiddels kwart over 8 en heel langzaam zag ik Mont Blanc ontwaken. Twee kinderen ritsten hun tentje open en keken slaperig naar buiten. Een schuifdeur van een busje ging open, daarbinnen zat een Italiaan al volledig in zijn wieleroutfit, klaar voor zijn ochtendtraining. Een man liet zijn hondje uit. Een enkeling liep al met een klapstoeltje naar boven om verzekerd te zijn van de beste finishplaatsen. Bij een Sloveense camper klonk traditionele volksmuziek uit een speaker, de man las zijn oude krant, zijn vrouw zette de koffie. Een Brit liep langs zijn Nederlandse buren om ze een croissantje aan te bieden.

Rond 10 uur ontstonden de eerste flarden van de feestvreugde. Bierflesjes werden geopend, er was een aanzet tot een polonaise. Toeschouwers die hunkerden naar de reclamekaravaan en een peloton dat nog uren op zich zou laten wachten. Drukker en drukker, luider en luider. Het deed mij nog wel eens terug verlangen naar die stille momenten in de vroegte, toen de Mont Blanc een oase was van rust.