'Het is een kunst die Iran tot in de puntjes beheerst, Marokko niet'

Een paar irrelevante observaties bij een interessant vraagstuk

Waar waren onze verwachtingen op gebaseerd? Verlies zie je niet aankomen. Dus is het een verrassing. En achteraf rekenen we terug naar het moment dat we besloten niet meer na te denken over het mogelijke verlies. Omdat we mensen zijn.

De nieuwe quantumcomputer zal oneindig vooruit en achteruit tegelijkertijd kunnen berekenen. Denkkracht wordt dat genoemd. De mens is niet zo intelligent. We moeten het vooral hebben van onze gevoelskracht. En die was na afloop uitgeput.

We dachten dat we me een gouden generatie te maken hadden. We dachten dat we met een generatie te maken hadden die zowel op de Afrikaanse als Europese velden met de bal uit de voeten kon. We wisten niet dat deze generatie net als alle generaties die coming off age zijn op een dag zullen ontdekken dat tegen Realpolitik niets opgewassen is.

Oorlog aan voetbal verklaren

Geen techniek, geen tactiek. Wat Iran deed was de oorlog aan het voetbal verklaren. Marokko mocht voetballen, Iran ging over op het anti-voetbal. In het geo-politieke veld een prima strategie om de eigen belangen veilig te stellen. In plaats van mee te werken aan het liberale spel van de nieuwe wereldorde, waarin de ongelijke grootmachten elkaar in een voortdurend loven en bieden wat gunnen en toeschuiven, verkies je de oude politiek van het traineren, afhouden, verzwijgen en wanneer het om spant, saboteren.

Iran beheerst die kunst tot in de puntjes. Marokko niet. Marokko wil meedoen op het wereldtoneel. Wil onderdeel zijn van de nieuwe tijd. Deze generatie straalde dat ook uit.

Na afloop van de wedstrijd kwam ik Karim tegen, hoge functionaris bij de Verenigde Naties, die ik heb ontmoet in Tanger - joviale vent die globaal denkt. Het Marokkaanse shirt dat hij droeg leek vaal uitgeslagen. Hij omhelsde me en fluisterde: "Ze hebben ons te kijk gezet, ze hebben ons te kijk gezet." Met 'ze', bedoelde hij Marokko.