Een dag vol geluk

Het is nog vroeg in de ochtend als ik Pieter voor het eerst tref, zo’n 500 meter van de finish. Ik moest voor dag en dauw al aanwezig zijn op de berg voor een andere reportage. Op zoek naar geschikte personen voor mijn dagelijkse toeschouwers-rubriek besluit ik een wandeling over het nog lege parcours te maken. En daar word ik in het Nederlands - met een dik Limburgs accent - aangesproken door Pieter, die met een groep vrienden langs het parcours heeft overnacht om de finale van de rit vanaf deze toplocatie te kunnen zien.

We moeten allebei nog even wakker worden, als we de eerste aanzet tot een interview opnemen. Pieter en zijn kameraden bieden mij een kop koffie aan, vers gezet met behulp van een gasbrandertje. Spontaan komen de verhalen los over zijn warme band met Wout Poels, allebei afkomstig uit het dorpje Blitterswijck.

Pieter vertelt dat hij alle 10 de Tours van Wout van de partij is geweest. Zelfs in die editie, waarin Poels zwaar ten val kwam en met serieuze verwondingen in het ziekenhuis belandde. Toen zag Pieter geen koers, wel een zwaargewonde makker. Het is een persoonlijk verhaal over een innige band, dat in de middaguren te horen is in Radio Tour de France. Eigenlijk had ik voor die uitzending al een andere aflevering klaarliggen. Maar iets in mij zegt dat de Poels-supporter in deze klimetappe voorrang verdient.

Een uurtje of 8 na ons eerste gesprek sta ik een paar honderd meter dichterbij de finish, in afwachting van de koploper. De speaker raakt niet uitgepraat over Wout en Wout. De een rijdt voorop, de ander is achtervolger. De beklimming naar Saint-Gervais Mont-Blanc staat op het punt van beginnen. Het zal toch niet dat die gekke Wout Poels uitgerekend vandaag de zege pakt waar hij al zijn hele carrière van droomt? Als ik de speaker moet geloven, is hij goed op weg.

Ik haast mij door de menigte weer enkele honderden meters omlaag, op zoek naar Pieter uit Blitterswijck. Zien doe ik hem aanvankelijk niet, horen wel. Want vanuit het busje van de vriendengroep klinken luide aanmoedigingen. Een hele groep mensen heeft zich rond de bus verzameld. Pieter zit naar de televisie kijken, de tranen staan al in zijn ogen. Ook hij denkt: het zál toch niet.

In de acht kilometers koers die nog volgen hoef ik eigenlijk alleen maar mijn microfoon in het busje houden. Pieter laveert tussen euforie, ongeloof, ontroering en frustratie (op het moment dat de televisie het even begeeft, een euvel dat snel weer is verholpen). Lachen, schreeuwen, puffen, snikken, Pieter benut het volledige palet aan emoties en de uitingen daarbij.

Als Wout Poels in de buurt komt van het 500 meter-punt waar wij staan, is duidelijk dat niets of niemand hem meer van de zege af zal houden. Pieter is extatisch, wil zijn intense vreugde uiten als zijn boezemvriend straks voorbij komt fietsen. Hij klimt over het hek, staat op het parcours. Als Poels onder luid gejuich passeert, steekt Pieter zijn hand uit. Poels geeft in het voorbijgaan een snelle boks.

Gouden materiaal bij een gouden finale, denk ik als ik mij naar mijn auto haast om het materiaal snel te monteren en naar Hilversum te sturen. Er zijn een paar complicerende factoren: de accu van mijn laptop is na een montage eerder op de dag bijna leeg en het 4G-netwerk op een drukbevolkte bergtop onvoorspelbaar.

Als een razende breng ik de ontknoping langs het parcours terug naar 2 minuten. De laptop geeft aan dat ik toch echt snel moet overschakelen op netspanning die ik niet heb. Verbinding maken met mijn 4G-hotspot lukt ook niet. Ik probeer, probeer en probeer. En ja, bij poging zoveel: verbinding gemaakt. De upload gaat weliswaar langzaam. Ik zie de teller van 16% naar 24% naar 48% naar 68% naar 98% gaan. En dan de melding: upload OK.

Zweet op het voorhoofd, lichte trilling in de handen. Het geluk is aan mijn zijde vandaag. En Pieter? Die haast zich naar het podium om zijn grote vriend te feliciteren. Bij hem stromen de tranen van geluk.