Marcel van Roosmalen: 'Ik overdrijf graag'

Reportage

"Een reportage is de oervorm van de journalistiek", aldus Van Roosmalen. "Tegenwoordig draait het steeds meer om het geven van een mening en wordt het niet-objectief waarnemen minder belangrijk gevonden. Zonde, want een mening is maar een mening. Ik kan nu iets verkondigen en er een half jaar later diametraal anders over denken."

"Een reportage kent zoveel gelaagdheid. Het is een middel waarmee je iemand meeneemt in jouw wereld: zo kijk ik, zo denk ik. En je voelt als lezer – als je goed leest – hoe ik me voelde toen ik het schreef."

Out of my league

Volkskrant-columniste Eva Hoeke, de vriendin van Van Roosmalen, vertelt dat hij vaak de helft erbij fantaseert. "Ik overdrijf graag", zegt hij daar zelf over. Dat noem ik niet 'fantaseren'. Ik vind dat je de werkelijkheid wel een beetje mag aanzetten. Niets is geheel waar, en zelfs dat is niet waar."

"Eva heeft mij trouwens echt gered", vervolgt Van Roosmalen over Hoeke. "Toen we elkaar leerden kennen, had ik geen overzicht over mijn financiën, laat staan over hoe ik mijn leven plande. Ik rende achter mijzelf aan – die neiging heb ik nog steeds wel, maar nu heb ik twee of drie agenda’s en gaat het echt beter."

Of het liefde op het eerste gezicht was? "Ja", antwoordt Van Roosmalen direct. "Ik weet nog goed dat ze als stagiaire bij HP/De Tijd kwam en ik dacht: goh, wat loopt er nú naar binnen? Ze was echt out of my league. Maar het eerste wat ze tegen mij zei was: 'Wij gaan later trouwen'."

Succes

Getrouwd zijn Hoeke en Van Roosmalen (nog) niet, maar ze hebben wel drie dochters en toeren samen door het land met de theatervoorstelling Zandweg 17, Wormer, over de verhuizing van een stad naar een dorp. Met succes: de zalen zijn geregeld uitverkocht.

Dat succes is er niet altijd geweest. "Mijn ouders hebben het niet meer mee mogen maken. Dat vind ik jammer", vertelt Van Roosmalen. "Mijn vader had vroeger een abonnement op HP/De Tijd – want hij volgde wel alles wat ik deed – en legde dan een liniaal op de naam van degene die het stuk geschreven had. 'Het stuk met de grootste onzin is altijd van jou', zei hij dan."

"Ik had graag gewild dat mijn vader dit soort dikke boeken had kunnen zien. Hij had nooit geloofd – en ikzelf trouwens ook niet – dat ik een tv-programma zou hebben, of een uur lang zou zitten kakelen over de reportage op de radio."