Regisseur Aaron Rookus: 'Tragiek en komedie liggen heel dicht bij elkaar'
- Nieuws
- Regisseur Aaron Rookus: 'Tragiek en komedie liggen heel dicht bij elkaar'
Vanaf 13 maart is de film De Idylle, met onder andere Hadewych Minis, Eelco Smits en Beppie Melissen, van regisseur Aaron Rookus te zien in de bioscopen. De film, waarvan Rookus ook het scenario schreef, is een tragikomische mozaïekvertelling over verschillende mensen van 10 tot 90 jaar oud, op zoek naar hetzelfde onmogelijke doel: de perfecte invulling van het leven. "Het gaat over personages die in het heden en verleden leven. En niet in het 'nu'", vertelt Rookus in Kunststof.
Aaron Rookus, regisseur - Kunststof
Teelbalkanker
Het startpunt voor deze film was heel persoonlijk. Op zijn tweeëntwintigste kreeg Aaron Rookus (1983) teelbalkanker. Hij zat toen in zijn eindexamenjaar van de kunstacademie. "Teelbalkanker is heel agressief. Wat ook 'positief' is omdat het goed te behandelen is. Ik was er vrij snel van genezen. Ik had helemaal geen tijd om te beseffen wat er gebeurde."
Doodsangst had hij niet. "Het is ook fijn dat je dood mag gaan. Als er geen dood is, heeft alles wat leuk is ook geen betekenis. De Duitse schrijver Franz Kafka zegt: 'De zin van het leven is dat het ophoudt'. Dat alles vergaat, vind ik ergens ook troostrijk."
"Ik zag mijn toekomst een andere wending nemen", vertelt Rookus. "Dat hele idee van: dit is mijn pad, dit is mijn toekomst - de realiteit strookt daar totaal niet mee. Die kanker komt als een soort zijweg in je leven gebotst. Dat ideale plaatje wat je als kind hebt: dit ga je worden, dit is mijn 'toekomstbeeld', zoals van tevoren 'beloofd' - daar wilde ik heel graag een film over maken."
'We zijn niet perfect'
"Waar veel van mijn personages in deze film tegenaan lopen, is dat ze heel graag wel wíllen, maar niet weten hoe ze verbinding moeten maken, of bij zichzelf kunnen blijven. We zijn niet perfect. Het is ook niet de bedoeling dat we altijd gelukkig zijn. Maar toch is dat wat de maatschappij ons inmiddels heeft verteld, dat we constant gelukkig moeten zijn."
"Je ontkomt er niet aan dat sommige dingen niet gaan zoals je wilt", vervolgt Rookus. "Die sneltrein waar je in zit, van alleen maar bezig zijn met je carrière, of: dit moet ik halen - dat is toch niet echt belangrijk. Het hele systeem van bepaalde doelen moeten behalen, zit zo diep in onze maatschappij ingebakken - dat lukt bijna niemand. Er zijn maar weinig mensen die helemaal vrij zijn, zich niet laten beïnvloeden door iemand, familie of vrienden, of voldoen aan een bepaalde norm."
"Ik vind het fantastisch als mensen echt ergens helemaal voor kunnen gaan", vertelt de regisseur. "Dat monomane heb ik zelf niet. Maar ik heb daar wel veel respect voor; als je echt helemaal één ding doet."
Eenzaamheid
Veel van de personages in De Idylle zijn eenzaam. "In veel artikelen lees je dat ruim de helft van de mensen eenzaam is. En dan gaat het niet alleen om ouderen. Er zijn ook veel studenten eenzaam. Het gaat dus echt om alle leeftijden. Die eenzaamheid is een groot probleem. En hoe meer je naar de stad gaat, waarvan je denkt: daar zijn toch heel veel mensen - hoe groter de eenzaamheid wordt."
Ondanks de 'zware' onderwerpen in de film, zit er ook een soort lichtheid in. "Ik denk dat je heel zwaar naar het leven kan kijken, maar wat ik tegelijkertijd ook probeer is om juist met een 'lichte en milde blik' te kijken. Tragiek en komedie liggen heel dicht bij elkaar. Het is bijna hetzelfde, het is maar hoe je ernaar kijkt."
Zo is er in de film bijvoorbeeld een scène waarin de vader tegen zijn zoontje zegt: 'Je bent niet bijzonder'. "Dat vond ik zelf erg grappig. Eigenlijk is dat wat iedereen een keer in zijn leven zou moeten horen. Dat hij niet bijzonder is."
Gerelateerd
