Michel van Egmond: 'Voetballers mogen niets meer zeggen wat voor ophef kan zorgen'

Praktijkervaring

Michel van Egmond begon in de jaren 80 als sportjournalist bij de lokale krant in Zoetermeer. Hij volgde geen journalistieke opleiding, maar heeft daar geen last van gehad. "Het heeft voor- en nadelen, voor hoe je in dat vak rolt. Ik denk dat het in het begin sneller gaat, als je het gewoon in de praktijk leert. Ik heb het geluk gehad dat ik het heb kunnen leren in de tijd dat er nog geen social media bestond, en ook geen internet – dus je kon gewoon ongestraft blunders maken. Wat ik ook naar hartenlust heb gedaan."

Verandering

Hij beschrijft een tijd waarin journalisten vrijelijk konden dwalen door stadions en informele gesprekken hadden met voetballers. "Ik startte in Zoetermeer mijn auto, reed naar de Kuip en dan stond er altijd wel een deur open, of een hek. Dan liep ik gewoon naar binnen. En dan ging ik net zolang rondlopen tot ik Willem van Hanegem tegenkwam, die een sigaret stond te roken. Op z’n sokken. Dat was een beetje de sfeer", aldus Van Egmond.

Volgens Van Egmond kunnen jonge journalisten door internet tegenwoordig minder fouten maken. "Als je nu een blunder maakt in het Dagblad van het Noorden, lezen ze het ook in Limburg. Voorheen lazen ze het alleen in het noorden."

Daarbij is het contact tussen verslaggevers en voetballers afstandelijker geworden, vertelt hij. "Voetballers zijn afgericht om alleen maar geluid te geven en niets te zeggen wat voor ophef kan zorgen." Van Egmond verwijt ze dat niet: "Ik zou ook niet elk weekend de pers entertainen."

Schrale werkelijkheid

Al met al blijft de sportwereld Van Egmond het meest boeien. "Wat mij fascineert is denk ik het grote verschil, dat enorme ravijn wat er is, tussen de romantische beleving van het leven van een topsporter door de buitenwacht – dus de mensen die Studio Sport kijken, de sportkranten lezen, op te tribune staan – en de schrale werkelijkheid. Dát vind ik interessant."