Vier kaarsen branden

Voor de kinderen met uitdrukkingsloze ogen in een Grieks vluchtelingenkamp, gevangen tussen meedogenloze mensenhandelaars, schipperende politici en een onblusbare hoop. Voor de boze dominee uit Amsterdam die in een omgekeerde Odyssee tevergeefs zal proberen hen te redden. Voor Howick en Lili, die in Nederland mochten blijven. Voor de duizenden die moeten gaan. Voor de familie Tamrazyan in Den Haag, die door eeuwigdurend gebed worden beschermd tegen het onvermijdelijke. Voor hen brandt de eerste kaars.

Voor de ouders van Oss, die de geboorte van Christus dit jaar vieren zonder hun kinderen. Voor de machinist die niet meer remmen kon. Voor de bakfietser die nooit meer slapen kan. Voor de duizenden die hun onuitspreekbaar verdriet vertaalden in knuffels, bloemen en kaarten tot een zee van zeldzame saamhorigheid. Voor de fabrikant van de bakfiets, die moet leren leven met een schuld, die niet de zijne is. Voor de Osse kinderen zelf, die nu leven in een eeuwig licht dat alle duisternis verdrijft. Voor hen brandt de tweede kaars.

Voor de zwarte pieten, die zijn witgewassen in het bad van de politieke correctheid. Voor alle voetbalsupporters die vergeten zijn dat een spel alleen kan bestaan bij de gratie van hoffelijkheid. Voor de televisieheld die lachend en onbedoeld de deuren sluit voor hen die anders maar niet minder liefhebben. Voor de columnisten die verkrachting en dood toegewenst krijgen voor een mening die niet de onze is. Voor de sportpresentator die #metoo even had gemist. Voor alle Nederlanders die de voortrazende trein der vooruitgang hoofdschuddend aanzien. Voor hen brandt de derde kaars.

Voor de eenzame politicus die een belasting wil afschaffen die iedereen graag wil betalen. Voor de aangeslagen politicus die meloenvormige vruchten moet doorslikken om te kunnen doorregeren. Voor de uitgeputte politicus die nu getergd en alleen in een aan hem geschonken appartement moet verblijven. Voor de verdwaalde politicus die in het zingen van een Geuzenhymne de wederopstanding van zijn land bezingt. Voor hen brandt de vierde kaars.

De wereld lijkt in duisternis gehuld. De dagen worden korter, de nachten steeds langer. De mens snakt naar licht, naar vrede, naar verdraagzaamheid, naar het lief’lijke kind in een stal geboren. Vredevorst wordt hij genoemd, en hoe verlangt de wereld naar die vrede. Een zalige Advent gewenst.