Oud-judoka Edith Bosch vindt het 'om te huilen' dat er geen medaille is gewonnen met judo

Het begon zaterdag met Ternike Tsjakadoea en eindigde vanochtend met Marit Kamps: de Olympische Spelen van 2024 voor de Nederlandse judoka's. Alleen de landenwedstrijd staat ze nog te wachten, maar "dat is een doekje of een pleistertje."

'Om te huilen'

Voor Edith Bosch is het duidelijk: hier is iets misgegaan. "Ik durf wel eerlijk te zeggen dat het om te huilen is", vertel de oud-judoka. "Ik heb veel gekeken de afgelopen dagen en werd er niet vrolijk van."

Aan de "potentie" en "kwaliteit" van de judoka's ligt het niet, denkt Bosch. "Maar als ik dan zie wat de output is, dan mis ik bij sommigen een soort van 'killer mentaliteit' en een soort van 'over lijken willen gaan'."

'Kan een tandje meer'

Een judowedstrijd kan in een oogwenk voorbij zijn, geeft Bosch toe. "Maar als je dan in de interviews daarna hoort dat mensen zeggen: 'Het was een moment' en 'ik lette even niet op.' Dan denk ik: Olympische Spelen, één keer in de 4 jaar. Hoe kan je dan even niet opletten?"

"Ik heb wel judoka's gezien waarbij ik echt dacht dat er wel een tandje meer kon." Buiten de wedstrijden om valt Bosch ook het een en ander op. "Joan van Lieshout kwam niet eens opdagen voor haar interview, die kreeg een beetje hoofdpijn tijdens de wedstrijd. Ik heb nog nooit eerder in judosport gezien dat de coach het interview geeft."

Centralisatie van judo

Het is een stukje mentaliteit, denkt Bosch. "Je kan natuurlijk niet zien hoe hard deze mensen trainen. Alleen als het er op aan komt dan is het de dood of de gladiolen, wat mij betreft. En dat mis ik bij sommigen."

Sinds 2016 trainen alle topjudoka's op dezelfde plek: Papendal. Bosch twijfelt of daar de oorzaak van het probleem ligt. "Ik weet dat er een grote verdeeldheid is binnen de Nederlandse judo als het gaat over centralisatie, al weet ik niet of het daaraan ligt", zegt de oud-judoka. "Ik denk wel dat het tijd is om er een kritische blik te werpen en dat er feedback word gevraagd. Dat er opgehaald wordt hoe dit heeft kunnen gebeuren."

Wat gaat er mis?

Bosch vindt dat er nu met name gekeken moet worden naar wat er beter moet. "Misschien zit er fundamenteel iets mis, of misschien ook niet. Dat is dus waar het gesprek, volgens mij, over moet gaan."

Ze legt uit: "Als je kijkt naar de lijn van medailles die er 10 of 12 jaar geleden gewonnen werden en nu: hoe kunnen we dat verklaren? Wat voor soort coaches hebben we? Wat geven die judoka's en wat misschien nog niet? Hoe bereiden we voor? Hoe kan het zijn dat we op sommige toernooien heel erg goed zijn en bij deze Olympische Spelen ogenschijnlijk minder?"

Laatste kans

Voor Bosch' gevoel had er deze keer zeker meer in gezeten. "Zeker gezien onze geschiedenis, met aantallen medailles die we in de afgelopen edities gewonnen hebben."

Zaterdag kunnen de judoka's een laatste poging doen om nog een medaille te bemachtigen tijdens de landenwedstrijd.