Tour-column #12 - De Ventoux is een magneet

Ik volg de fietsende meute en zie de gele borden met de zwarte pijlen langs de kant van de weg verschijnen. Vanaf hier rijd ik over het parcours. Met voor, achter, links en rechts van mij de wielertoeristen. Het zullen er nog veel meer worden. Uit ieder zijstraatje komen ze tevoorschijn om aan te sluiten in de bonte stoet omhoog.

Het tafereel doet mij denken aan een voetbalstadion middenin een stad. Met een belangrijke wedstrijd in aantocht komen de supporters dan ook uit alle straten en windstreken op het stadion af. Zo is het ook met de Ventoux. De Reus van de Provence is een magneet, waar iedereen naartoe trekt, waar iedereen wil zijn op een bijzondere dag.

Het heeft iets gebroederlijks, die gezamenlijke mars naar de top. Een jochie en zijn vader, die zij aan zij naar boven fietsen. Als de jongen het even zwaar heeft, zie ik vader zijn hand op de rug van zijn zoon leggen voor wat extra kracht. Oudere stellen die achteloos naar boven peddelen, alsof ze dat dagelijks zo doen. Veel eenlingen, die op eigen tempo richting top rijden en soms een vriendelijk woord met elkaar wisselen. Een Sloveen rijdt met een speaker aan zijn fiets, waaruit jodelmuziek klinkt. Omstanders haken er enthousiast op in.

Ik zie wandelaars, die tot wel 18 kilometer bergopwaarts lopen. Koppels met allebei een hand aan de koelbox, een picknick-plaid eroverheen. Maar ook een jongen op skates die probeert de stijgingspercentages tot wel 13 procent het hoofd te bieden. Of twee mannen die een oude dame in een rolstoel naar boven duwen. Hoewel ze met vier handen het werk verrichten, puffen ze van de inspanning. De afdaling wordt ongetwijfeld ook een mooie uitdaging, bedenk ik mij, maar dat is vast voor later zorg.

Naarmate ik dichter bij de top kom, dunt het gezelschap wat uit. Blijkbaar verkiezen de meeste mensen een plekje tussen de bomen boven het beroemde maanlandschap, waar beschutting niet te vinden is. Of misschien vinden de fiets-recreanten de klim naar het observatorium iets teveel van het goede en zijn het alleen de fanatiekelingen die proberen de ‘sommet’ van deze puist van de buitencategorie te bereiken. Ze komen tot op 500 meter van de top. Daar krijgen ze van de gendarmes te horen dat het restant van de weg ‘fermée’ is.

Maar niet voor mij. Ik rijd over de top en kom dan in een compleet andere wereld terecht. Daar waar de renners straks gaan afdalen, staat nauwelijks volk. Blijkbaar prefereren de toeschouwers het geploeter van de klim boven het spektakel van de afdaling.

Zo is de Mont Ventoux op deze dag een berg met twee gezichten. De drukte bij de beklimming, de haast desolate aanblik bij de afdaling. Dat contrast past wel bij deze col, die wordt aanbeden en gevreesd, maar bovenal een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft. Als een magneet die Ventoux heet.