Tour-column #10: Tour du Chien

Veel Touristen hebben ervoor gekozen hun trouwe metgezel, naast hun partner, mee en route te nemen. En wat zie je dan? Een echtpaar op een stoeltje bij de dranghekken, terwijl de hond maar even een dutje doet. Een vrouw die haar rug naar het parcours gekeerd heeft terwijl de hond de weg afspeurt. Een kwartet Tour-volgers dat aan het einde van een tunnel de doorkomst van de renners afwacht, terwijl het kwartet honden demonstratief de andere kant op kijkt. En dan heb ik het nog niet eens over alle honden in handtasjes, die ik bij de start veel aantref.

Is het meer dan andere jaren een Tour du Chien? Het zou goed verklaarbaar zijn. Tijdens de lockdown, toen mensen aan huis gebonden waren, hebben velen een pup aangeschaft, dat is bekend. Misschien vonden die mensen het getuigen van een goede opvoeding om de hond ook kennis te laten maken met het wielerspektakel? Of wellicht was het een praktische afweging, was het lastig om in Nederland tijdelijk onderdak te vinden voor de trouwe metgezel? Of hoort het bij het avontuurlijke Tour-leven: camper mee, hond mee.

De cola-man, de Belg die ik onlangs trof en die gepassioneerd vertelde hoe hij het peloton al twintig jaar van cola voorzag, wist nog een hondenanekdote. Ooit had hij Michael Boogerd net een blikje in zijn handen gedrukt. Even later lag Boogey op zijn gezicht. Gestruikeld over een hond.

Neem daarbij de algehele desinteresse bij de viervoeter, die ligt te slapen of de koers zijn staart laat zien, en ik vraag me af of je de hond nou echt een plezier doet met een bezoek aan de Tour de France. Ik heb mij eens even verdiept in wat de hond nu écht leuk vindt, en ik vond het antwoord tijdens mijn bezoek aan een pizzeria.

Daar keek ik, wachtend op mijn maaltijd, geanimeerd toe hoe een hond plaatsnam aan tafel bij een gezin. Omdat hij daar ontspannen op een van de stoelen de pizza’s inspecteerde, concludeerde ik dat de hond bij het gezelschap hoorde. Maar niets bleek minder waar: even later struinde hij tussen benen en stoelpoten door over het terras. Ik verloor ‘m even uit het oog, maar toen ik naar binnen ging om af te rekenen, zag ik de hond voor de open keuken zitten. Smachtend keek hij de kok aan, die hem direct een bordje Italiaanse lekkernij voorzette. Als u de Disney-klassieker ‘Lady en de Vagebond’ wel eens heeft gezien, weet u precies wat ik bedoel.

De kok zag mijn verbaasde blik en waarschuwde mij met een brede grijns op het gezicht: “Je moet wel oppassen met die hond.” Hij wees naar een foto aan de wand. Daarop stond de hond met een mes tussen de tanden. De pizzeria bleek z’n thuis. Kijk, dacht ik, deze hond zal de Tour de France dus worst wezen.