Tour-column #11 - Mont Ventoux voor pa

En dus hebben de fietsers volop ruimte op de nieuw geasfalteerde wegen van de Ventoux. Als een van de gelukkigen die wel met zijn auto omhoog mag, passeer ik een bonte stoet aan renners. Sommigen slingeren van links naar rechts over de weg, stampend op de pedalen. Anderen gaan in een soepele tred ogenschijnlijk gemakkelijk vooruit. Sommigen zien eruit als afgetrainde topsporters, anderen doen juist met wat overtollig lichaamsgewicht een poging de top te bereiken. Iedereen streeft hier een eigen doel na, heeft een eigen motivatie.

Zo ook Frank Bouwman. Een ervaren renner, die met grootse plannen naar de Ventoux is gekomen. Hij wil de berg op één dag liefst zes keer beklimmen. Om die reden is hij voor dag en dauw opgestaan, zat hij om 06.00 uur al op de fiets om in alle stilte, met alleen het vertrouwde geluid van de derailleur, de eerste klim te aanvaarden.

Als ik Frank tref aan de voet van de reus heeft hij de top al drie keer gezien. Hij klinkt nog monter en oogt nog fris. En dat moet ook, hij is pas op de helft. Frank heeft zo zijn persoonlijke reden om zichzelf zo’n extreem doel te stellen. Een maand geleden overleed zijn vader, een echte wielerliefhebber, en bovendien zijn grootste supporter en zijn allerbeste vriend. Frank kan zich geen mooier eerbetoon aan zijn vader indenken dan zes keer de Ventoux bedwingen.

Tijdens de helse klim voert Frank in gedachten gesprekken met zijn vader. Hij vraagt hem of hij de altijd hinderlijk aanwezige wind in de rug kan laten blazen. En als dat gebeurt, is het net of hij erbij is. Tijdens het rijden haalt hij in z’n hoofd herinneringen op en laat hij zijn gedachten afdwalen van de fysieke pijn, die zich na zoveel kilometers wel degelijk openbaart.

En deze pijn, weet Frank, is uiteindelijk ook maar relatief vergeleken met het leed van het verlies van zijn vader. Hij ziet het avontuur op de Ventoux als een afsluiting van een periode, als onderdeel van de rouwverwerking. En dus staat hij na beklimming nummer vier voldaan aan de top, waar de wind om ons heen loeit terwijl het maanlandschap zich rondom ons uitstrekt.

Een aantal uren later, ik ben inmiddels weer beneden in Malaucène, krijg ik een bericht van Frank. Hij houdt er na vijf beklimmingen mee op. Het begint al donker te worden bovenop de Ventoux. En de storm en de regen helpen ook niet mee. “Maar ik denk dat mijn pa vijf keer ook wel genoeg vond”, schrijft hij.