Schoonspringster Celine van Duijn: 'Een mooie landing geeft een enorme kick'

De Europees kampioene van 2018 debuteerde op de Olympische Spelen en kan een dag na de finale op de 10 meter toren met een tevreden gevoel terugblikken op haar eerste Spelen. De vermoeidheid zit nog wel in haar lijf, geeft ze in RadiOlympia aan in gesprek met presentatoren Suse van Kleef en Wouter Bouwman. "Het is na zo'n finale lastig om te slapen. Er zit nog adrenaline in het lijf. Je voelt je nog wat onrustig. Vandaar dat ik nog wat wallen onder mijn ogen heb", zegt Van Duijn lachend via een beeldverbinding vanuit het olympisch dorp.

Sterkste overleeft

Van Duijn plaatste zich als tiende voor de finale. Daarin kwam ze niet in de buurt van de medailles. Haar eerste twee sprongen gingen niet goed. "Dat had niets met spanning te maken. Ik was gewoon echt op: mentaal en fysiek. Ik heb een dag eerder de voorronde gesprongen en eerder op de ochtend de halve finale. Die sprongen hebben zoveel impact op je lichaam. Het was daardoor heel moeilijk om scherp in de focus te blijven. Ik dacht in het begin ook: ik ben leeg, het lukt niet meer. Gelukkig kon ik na mijn tweede sprong de knop omzetten. In de laatste sprong heb ik nog alles eruit gehaald wat erin zat. Het kwam uit het onderste van mijn tenen", aldus Van Duijn.

Het drukke programma brak haar op. "Ik weet niet wie dat programma zo heeft samengesteld, maar ik had het graag anders gezien, met iets meer hersteltijd tussendoor. Maar uiteindelijk hebben alle schoonspringsters te maken met dit schema. De sterkste overleven. Ik vond het wel pittig al die wedstrijden in zo'n korte tijd. Dat de Chinese won was voor mij geen verrassing. De Chinezen domineren het schoonspringen al jaren. Wel heel tof dat zo'n jong meisje zo sterk is. Zij is voor mij geen vergelijkingsmateriaal. Ze is drie koppen kleiner en weegt maar een derde van mij. Ik ben vooral trots dat ik in de finale stond. Het niveau op de 10 meter is heel hoog. Het is extra leuk dat ik de eerste Nederlandse schoonspringster na 1928 ben die in de 10 meter-finale staat."

Enorme kick

Van Duijn begon met een schouderblessure aan de Spelen en voelde de impact van haar sprongen behoorlijk terug in haar lichaam. "Ik kreeg pijnmedicatie en hulp van de fysiotherapeut. Verder was het vooral de tanden op elkaar zetten. Bij het schoonspringen vang je de klap op het water op met je handen, polsen, ellebogen en schouders. Met je handen op elkaar breek je het water. Mijn schouders zijn nu beurs en verzuurd en ook mijn polsen en onderarmen voel ik."

Ondanks dat ze al talloze keren van de 10 meter toren is gesprongen, zijn er nog weleens momenten waarop Van Duijn over de rand naar beneden kijkt en even slikt. "Zeker in zo'n finale als je leeg en vermoeid bent. En eigenlijk wil je een perfecte sprong maken. Dan is die hoogte pittig. Maar het leukste aan de sport is om het onmogelijke mogelijk te maken. Het is ook fantastisch om van zo'n hoogte te springen en de controle over je lichaam te bewaren. Als je met een mooie landing in het water komt, geeft dat een enorme kick", vertelt Van Duijn.

'Geheim' tripje

Op haar eerste Spelen geniet de schoonspringster ook van de ambiance in het olympisch dorp en ze besloot ook even naar het Olympisch Stadion te gaan. "Officieel mocht dat niet. We hadden een accreditatie waarmee we alleen in het zwembad mochten. Maar we zijn naar binnen gesneakt. Ik deed alsof ik een atleet was: even een sprintje trekken, haha. Ik vond het heel tof om een keer in het Olympisch Stadion te zijn. Of ik er over drie jaar ook bij ben in Parijs? Wie weet. Ik heb nog genoeg verbeterpunten. Eerst maar eens goed opladen en dan zien we het wel."