Erben Erbij: 'Lost in Translation' bij persconferentie en terugblik op 'emotionele' Spelen

De persconferentie

Wennemars hoopte bij de persconferentie van Hashimoto op een of andere manier gebruik te kunnen maken van hun verleden op de schaatsbaan, al eindigde de carrière van de Japanse in 1994, voordat Wennemars zijn eerste serieuze slagen maakte op het ijs. En enige vorm van herkenning gaf Hashimoto niet, constateerde de Vliegende Keep van RadiOlympia.

"Hello, Erben Wennemars, NOS, the Netherlands. I would like to ask three questions", zei Wennemars tijdens de persconferentie. De NOS-analist vroeg naar het favoriete moment van Hashimoto op de Spelen in Tokio, wat ze vond van de atmosfeer in Tokio tijdens de Spelen en hoe ze terug kijkt op de afgelopen weken. Hashimoto gaf vervolgens antwoord in het Japans. "Ik heb dus geen idee wat ze zegt. De journalisten die aanwezig zijn, zijn allemaal Japanners en die zijn heel druk aan het typen", gaf Wennemars tijdens die persconferentie aan.

Tolk gezocht

De oud-schaatser vond het fascinerend om bij de persconferentie aanwezig te zijn. "We werden keurig in het Engels onthaald, maar vervolgens werd er alleen maar Japans gesproken. Er waren he-le lange vragen en he-le lange antwoorden. Ik heb dus twee uur daar gezeten. Er was geen enkele emotie. Maar we hebben wel alles opgenomen. Seiko keek mij de hele tijd aan bij haar antwoorden. Dus ik knikte terug: ja, dankjewel, dankjewel. Ze nam uitgebreid de tijd. Je moet denken aan twintig minuten. Later haalden we een Japanse vertaler erbij."

Ze bleek om de vragen heen te draaien, merkte Wennemars. "Ze had niet heel veel tijd om te genieten van de Spelen, maar ze was wel op alle venues geweest. De mensen die ze had gezien in Tokio waren blij volgens haar, ook al zaten hun gezichten achter mondkapjes. Ze vond dat iedereen een vriendelijke indruk maakte. Dat heb ik zelf ook zo ervaren.

Ze moest vanwege corona continu problemen oplossen. Ze moet er nu ook voor zorgen dat de Paralympische Spelen doorgaan. Ze hoopt dat corona wereldwijd verdwijnt, al stelde ik daar geen vraag over. Ik hoopte dat ze mij zou herkennen, maar ik heb geen idee. Ze bleef volledig in haar rol. Ik probeerde er nog iets persoonlijks uit te krijgen, maar dat lukte niet."

Geen 'klinische' Spelen

Wennemars kijkt uit naar de terugreis naar Nederland. "Maar ik vind het ook genoeg geweest met de Spelen. Het is klaar. Normaal komt er een eindfeest aan en sportief was het tot de laatste dag fantastisch, maar het olympisch dorp liep ook snel leeg. Normaal is het daar nog leuk als de sporten zijn afgelopen. Daarom is het moeilijk voor sporters die op het laatste moment nog moeten presteren. Dan heb je een heel andere ervaring van de Spelen."

"Ik dacht vooraf dat het 'klinische' Olympisch Spelen zouden worden, dat er geen emoties zouden zijn. Maar die waren misschien nog wel heftiger doordat iedereen een zwaar jaar heeft gehad. We hebben de pandemie al anderhalf jaar te pakken. Er zit gewoon zoveel stress en spanning bij die atleten. Je bent dan gewoon blij dat je mag presteren, ook zonder publiek. En dan komt alles eruit. Alles was raar, maar de sport was fantastisch", aldus Wennemars.

Hoogtepunten

Zestien dagen lang was Wennemars voor RadiOlympia in Tokio. De gouden medailles vond de NOS-analist de mooiste verhalen. "Het verhaal van BMX'er Niek Kimmann raakte mij enorm. Hij staat dicht bij mij. Ik vond dat heel indrukwekkend. Maar sportief gezien doen mensen soms iets wat ze eigenlijk niet kunnen. En dan heb ik over het zilver bij de 4x400 meter bij de mannen. Zij kunnen individueel niet onder 45 seconden lopen, maar in een team lopen ze die 400 meter in 43, 44 seconden. Dan stijgen ze boven zichzelf uit", vertelt Wennemars.

De sfeer bij de Spelen was zonder publiek heel anders dan bij de Spelen in Londen (2012) en Rio (2016), waar Wennemars ook als Vliegende Keep actief was. "In Londen zaten de stadions ramvol en het Olympisch Stadion was magisch. Maar in Rio was het atletiekstadion alleen vol bij de 100 meter bij de mannen. Ik sprak daar toen Anouk Vetter en zij vroeg nog: zijn dit nou de Spelen? Heb ik hiernaar uitgekeken? In dit stadion in Tokio had ik het gevoel dat er op een of andere manier sfeer was. Misschien door de aankleding en gekleurde stoeltjes", besluit Wennemars, die wordt bedankt voor zijn bijdragen. "Ik heb het met heel veel plezier gedaan, bedankt."