Tour-column #14 - Tadej's moeder en het mozaïek

In dit geval valt mijn oog op een wielerbroek, met daarop de tekst Pogi Team. Dit kan niet anders dan betrekking hebben op de aanstaande winnaar van de Tour, Tadej Pogačar. Dus ik stap op de man met wielerbroek af, en het valt mij ineens op dat iedereen om hem heen dezelfde outfit draagt. Ja, zegt de man, ze zijn supporters van Pogi. Sterker nog: ze fietsen bij dezelfde club. En nóg sterker: de man is een buurman van de familie Pogačar.

Het is zo’n eureka-moment voor mij als verslaggever. Ik zet snel mijn microfoon aan en sta op het punt die onder de neus van de buurman te houden, als hij zegt: “Maar daar verderop staan Tadej’s ouders!”. Hij wijst naar twee mensen in een geel shirt, die onopvallend staan opgesteld en mijn aandacht in het geheel nog niet hadden getrokken. De ogen van de vrouw gaan schuil achter een grote zonnebril. Pas later zullen ze zich nadrukkelijker in de kijker spelen als ze er een grote vlag bij pakken waarop de beeltenis van hun zoon prijkt.

Ik schiet het paar aan en vraag of ik hen enkele vragen mag stellen voor de Nederlandse radio. Vader wijst naar moeder, moeder ziet het niet zo zitten, omdat ze haar beheersing van de Engelse taal onvoldoende vindt. Maar ik weet haar toch over te halen om het gewoon te proberen.

Als je ouders interviewt, is mijn ervaring, kan dat je blik op een sporter veranderen. Voor het grote publiek is Tadej Pogačar de ongrijpbare jonge wielrenner met de buitenaardse kwaliteiten, de sensatie van de Tour van 2020, de topfavoriet van de editie van 2021. De man die het peloton in de eerste week dusdanig zijn wil oplegde, dat criticasters hem al verweten dat hij de Tour van alle spanning ontdeed. Als ze hem al niet betichtten van dopinggebruik, want hoe moesten ze die overmacht anders verklaren.

Voor moeder Pogačar is Tadej nog precies dezelfde jongen van een paar jaar terug. Kalm, vrolijk en in balans. Zijn leven is niet ingrijpend veranderd door de Tour-zege, meent zij. Hij is in Slovenië misschien bekend geworden, maar zeker niet beroemd. Slovenië heeft niet de wielerhistorie zoals Frankrijk, België of Nederland. Daar doen ze niet aan sterrendom.

En als het gaat om zijn verrichtingen op de fiets: Tadej is gewoon een zondagskind. Moeder gaat op de filosofische toer: vergelijk hem met een mozaïek waarvan alle stukjes op hun plek liggen. Dat is tekenend voor haar zoon. Alles in balans, ieder detail in zijn leven. Ze gaat nog een stapje verder. Tadej’s carrière kun je zien als een meesterwerk van een groot schilder. Als een perfecte Van Gogh, stel ik mij voor, waarvan iedere penseelstreek klopt.

De trots van een moeder op haar succesvolle zoon is voelbaar. Maar ze haast zich eraan toe te voegen dat ze als ouders net zo trots zijn op hun andere drie kinderen. En als het gaat om Tadej: natuurlijk hoopt de familie Pogačar op het geel in Parijs, maar het belangrijkste voor hen is dat hij veilig aankomt. Het blijft toch je kind.

Luister het gesprek met de ouders van Pogačar hier: