Van petit départ naar grand arrivée

In 2020 maakten zon en zomer plaats voor donkere wolken en najaar. Een Tour de France in juli was geen optie. Een Tour-loos jaar eigenlijk ook niet. Dus viel de keuze op september. Het zou een editie worden met heel veel mitsen, maren en vraagtekens. Of de Tour dat jaar Parijs zou halen? Niemand die het wist.

Het Grand Départ in Nice destijds was doordrenkt met corona-maatregelen. Renners en ploegen bevonden zich in hun eigen bubbel, de media hadden hun bubbel, publiek moest afstand houden. Mondkapjes waren de norm, testen op de rustdagen zorgden voor onrust. Meerdere coronagevallen in een wielerploeg kon een enkele reis naar huis betekenen.

Mondjesmaat

Zie onder zulke omstandigheden maar eens een feestelijk Grand Départ te organiseren. Wielertoeristen waren er slechts mondjesmaat. In het Café du Cycliste, een verzamelpunt voor amateurs in de oude haven van Nice, was het ongewoon rustig.

De ploegenpresentatie, normaliter een massaal bezocht publieksevenement twee dagen voor de start van de Tour, vond plaats op een Place Masséna, omgeven door hekken. Een select gezelschap kreeg toegang tot het plein. Alles om afstand van elkaar te kunnen houden. Ik zag vaders met kinderen die probeerden door de hekken te kijken, om toch iets van de presentatie mee te krijgen. Dat werd ze onmogelijk gemaakt door de zwarte doeken die hen het zicht op het podium belemmerden.

Het bleek een voorbode voor een surrealistische Tour-ambiance. Publiek werd van de bergen geweerd. We begaven ons van gele naar oranje gebieden en weer terug en telden het aantal dagen tot de thuisreis naar Nederland. Niet omdat we heimwee hadden, maar omdat het consequenties had voor een quarantaine bij thuiskomst.

Zo moest ik op enig moment stante pede Grenoble verlaten, omdat bekend werd dat het gebied de volgende dag oranje zou kleuren. Op de vlucht voor de quarantaine. Het bleek uiteindelijk vergeefse moeite. Omdat meer gebieden oranje werden, kon ik na terugkomst in Nederland alsnog verplicht binnenblijven.

Vier jaar later ben ik terug in Nice, dat opnieuw gastheer mag zijn van een unieke Tour-editie. Op borden in de stad staat groot: ‘Grand Arrivée’, als variant op het Grand Départ. Een finale van twee dagen in en rond deze parel van de Mediterranée. Je zou het de herkansing kunnen noemen van de start in 2020, die weliswaar organisatorisch groots was aangepakt, maar door alle beperkingen ontaardde in een Petit Départ.

Het bruist en broeit in de binnenstad

Nu zijn er wél de hordes mensen, die de renners van dichtbij kunnen bewonderen. Nu stroomt het Café du Cycliste wél vol met wielertoeristen en is er geen tafeltje meer vrij. Het bruist en broeit in de binnenstad, waar de stemming uitgelaten is, euforisch haast.

Op een loopbrug over de Promenade des Anglais is een doek bevestigd: ‘L’Arrivée finale, c’est à Nice’. Ook dat maakt het slotpunt van de Tour van 2024 extraordinaire. Geen Avenue des Champs-Élysées in het hartje van Parijs, maar een boulevard met grandeur, gelegen aan zee.

Een Nederlandse ondernemer, die al jaren woont in Nice, is stellig: de Promenade des Anglais is véél mooier. Een chique Parisiene, die het wielercafé passeert, zegt van Tour-stad Nice te genieten. Maar dat haar Champs-Élysées dit jaar ontbreekt… In ''Allo 'Allo-Engels' met Franse tongval zegt ze: "It’s a shame."