De Pioniers: Raúl Alcalá, de Kabouter van Monterrey

De Kabouter van Monterrey: het is geen ideale bijnaam voor een klimmer. Maar voor Raúl Alcalá, 1 meter 70 lang, maakte dat weinig uit. Als hij eenmaal op de fiets zat, wilde hij de grootste bergtoppen beklimmen. Zijn geboortestad Monterrey leende zich daar buitengewoon goed voor: de Mexicaanse industriestad wordt immers omringd door bergen. Niet voor niets is La ciudad de las Montañas de bijnaam van deze noordoostelijke metropool. De stad van de bergen.

Alcalá droomde ervan een inspiratiebron te worden voor zijn landgenoten. De bergachtige omgeving van Monterrey was een perfecte trainingsplek, maar zijn Mexicaanse komaf kende ook een keerzijde. Regelmatig kon de nationale wielerbond het zich niet veroorloven om Alcalá naar het WK te sturen – een wielerland was Mexico allerminst.

Dus besloot Alcalá zijn fietstoekomst buiten Mexico op te bouwen. Dat deed hij door zich te voegen bij het Amerikaanse 7-Eleven, een tijd die hij later bestempelde als zijn meest gelukkige. Een hoogtepunt in zijn carrière noemde hij het, de witte trui die hij met de Amerikaanse wielerploeg pakte.

Nederlandse sponsor

In 1989 sloot Alcalá zich aan bij PDM, de wielerploeg van Jan Gisbers. De Eindhovense ploegleider, zelf nooit actief geweest als wielrenner, zorgde ervoor dat Alcalá toch naar het WK kon. Ondanks de geldproblemen bij de Mexicaanse wielerbond. Dat zat zo: had de bond niet genoeg middelen om hem naar het toernooi te sturen, dan sprong Gisbers financieel bij. In ruil daarvoor diende Alcalá het belang van PDM.

Bij de Nederlandse wielerploeg ontwikkelde Alcalá zich tot klassementsrenner en drager van de bolletjestrui. Maar zijn tijd bij de Nederlandse wielerploeg kende ook dieptepunten. Neem de Intralipid-affaire, de bacteriële infectie de hele Tour-ploeg tot opgeven dwong. Zo ook Alcalá.

Op dertigjarige leeftijd besloot Alcalá afscheid te nemen van het wielerbestaan. Maar een waar afscheid was het niet te noemen. Afstand nemen van de fiets kon hij nooit helemaal; vijf jaar na zijn pensioen besloot hij daarom de Ronde van Mexico te rijden. In 2008 stond hij, 44 jaar oud inmiddels, aan de start van de Ronde van Chihuahua. Mexicaans kampioen tijdrijden werd hij twee jaar later, in 2010.

Gestolen medailles

De gloriejaren lagen op dat moment al achter hem. Net als zijn fysieke herinneringen aan de Tour overigens: zijn medailles waren gestolen, evenals twintig miljoen peso's aan sieraden. De glorietijden van de inmiddels 59-jarige wielrenner leven goeddeels verder in zijn herinneringen.