Sentimenten

Er zijn geen standaardwerken 'Hoe verwerk ik sentimenten' geschreven, of misschien ook wel, maar ik ken ze niet. Ik kan ook niet erg vast met sentimenten omgaan en ben daarin hoogstwaarschijnlijk niet de enige.

Afgelopen week werd de gevoelige snaar een keer of wat geraakt, drie maal in de sport.

Novak Djokovic is een enorm goede tennisspeler, waarschijnlijk de beste die er thans speelt.

Neen, ik heb geen warme gevoelens voor hem als ik hem zie spelen en ja, ik vind wel dat hij steen en steengoed is, maar sta niet te juichen als hij wint. Een kwestie van appreciatie en een gevoel dat door de jaren heen ontwikkeld is. Hij heeft me net te veel trucjes getoond, hij trekt me te vaak ontevreden bekjes en zijn onwaarschijnlijk stomme optreden in 2020 bij dat mede door hem georganiseerde toernooitje in eigen land (Servië) waarbij Corona wel erg makkelijk en welig kon tieren in het spelersarsenaal van die dagen, blijft me nog steeds bij als een faux pas van jewelste.

Maar, en ik herhaal het, tennissen kan hij.

Billenkoek

Afgelopen zondag kreeg De Serviër billenkoek van de Rus Danill Medvedev. Dat gebeurde in New York waar hij in het verleden (toen Nadal, Federer en een keer Thiem publiekslievelingen waren) uitgefloten werd of althans niet bij de 'chou-chous' behoorde.

Medvedev, een ietwat sloom ogende, half leptosome sportman die zeer veel controle op zijn eigen spel heeft, speelde chirurgisch precies Djokovic van de baan: 6-4/6-4/6-4. Dat was knap en mooi om te bezien. Het spel van de Rus proberen te doorgronden is een hele taak en daar zullen we de komende jaren veel mee bezig zijn. Overigens deed de Rus het in een bijna griezelig tempo. Twee uur en 15 minuten voor een mannenfinale van een Grand Slam is een vluggertje.

Op enig moment, nadat Djokovic zijn woede al op zijn racket had afgereageerd en het publiek ineens een stevige verbale ommezwaai maakte door luidkeels achter de Serviër te gaan staan toen men doorkreeg dat Medvedev in de derde set de versnipperaar had aangezet en op 5-2 was gekomen, bedekte Djokovic zijn hoofd onder een grote, witte handdoek.

Hij huilde en dat kreeg de hele wereld te zien.

Hij huilde om wat, vroeg je jezelf bij het zien van die beelden. Was hij boos, teleurgesteld, was hij ergens door geraakt, speelde hij licht toneel, waarom kroop hij (zodat we het allen konden zien) ook weer onder die handdoek vandaan?

Opwelling

De verklaring later was een plotselinge opwelling van niet in te houden gevoelens ten opzichte van het New Yorkse publiek dat hem vroeger uitfloot en nu ineens, terwijl hij een schier onmogelijke kans had nog te gaan winnen, heftig omhelsde en begroef onder toejuichingen en aanmoedigingen.

Gek, maar waar: dat huilen liet me koud. Waarschijnlijk een gevolg van het hebben moeten aanzien van vele van zijn andere getructe acties op en naast de baan, acties zoals: vervelend zijn, schelden, toneel spelen, fluweel mooi spelen, dat ook, maar soms deed hij dingen waarvan je dacht…moet dit nou echt, lul. Zit dat in jouw hele arsenaal van te gebruiken tactieken om tot winst te komen?

'The best ever'

Medvedev ontliep de laatste storm en won. Juist, in drie, bijna voor Djokovic vernederende sets. Daarna noemde de Rus zijn tegenstander 'the best ever' en dat was waarschijnlijk toch wel eerlijk gemeend, maar tevens een vrij vileine opmerking: als je een tegenstander, ten overstaan van de hele wereld met “The greatest of all Time” hebt zalig verklaard (en van zijn record Grand Slam te hebben afgehouden), terwijl jij diezelfde man met drie maal 6-4 in het afdruiprekje hebt geplaatst, geeft dat ruimte tot interpreteren.

De twee mannen zeiden en passant lachend het op de toernooien goed met elkaar te kunnen vinden. Djokovic verliet onder donderend applaus de arena en ik vroeg me af: hoe zit het nu met die rond gierende sentimenten? Echt? Gespeeld, een beetje gespeeld…

Haller

Toen kwamen Sébastien Haller en Ajax. De in Frankrijk geboren man die ook voor Ivoorkust (land van zijn moeder) uitkomt, werd eerst door voetbalanalisten stevig onder handen genomen (wat uiteraard mag) en heette wellicht, in de aanloop van de wedstrijd van Ajax in Portugal, niet goed genoeg voor de Champions League te zijn. Of woorden van gelijke strekking.

U kent waarschijnlijk het antwoord van de spits: vier goals, alle vrij zeker, stijlvol en eigenlijk met zichtbaar gemak gemaakt.

Zijn lichaamstaal na die goals? Zijn sentimenten dus?

Rustig, niet uiterlijk jubelend blij, eerder ingekapseld, bijna lichtelijk onderkoeld…iets van o.k. ik heb die goals gemaakt en dat schenkt me voldoening, maar so what verder? Was het een antwoord op de terpentijnpisserij vanuit de altijd wat muffe voetbalcoulissen?

Kritiek gehoord

Natuurlijk heeft hij de kritiek van de professionele achterban gehoord en wellicht heeft dat iets in hem losgemaakt. Hij leek en lijkt me de man er niet naar daarop fel, in woord, op te gaan reageren. Waarom zou hij dat doen?

Reageer met je voeten, heet het in die wereld immers en de hitsige woorden en meningen van derden zijn ook slechts meningen en niet meer. Wetenschappelijk bewijs, is immers ver weg in dit soort veenbrandjes.

Eigenlijk vond ik (ook vóór Lissabon) dat Haller heel beschaafd en mooi en waardig reageerde.

Of dat echt was?

Wellicht, maar helemaal zeker weet ik dat uiteraard ook niet.

In Portugal bleef hij vooral beheerst en dat nam me voor hem in. Hij had ook als een dwaas door het zenit kunnen springen, maar hield het bij wat foto’s met de wedstrijdbal en een aandenken. Of hij daarmee zijn criticasters een neus zette?

Neen.

Hij maakte vier goals, maar bewees daarmee nog niet dat die mensen die hem als niet goed genoeg weggezet hadden, geen gelijk zouden hebben. De goals waren goed, meer dan dat, maar bewijzen dat je ergens in een zware competitie een vaste plaats hebt op speltechnisch en tactisch gebied, wordt niet door één droomwedstijd met vier doelpunten geschraagd, daar komt meer voor kijken: vooral langdurig consistent goed spelen en aanwezig zijn.

Dat zal ook hij, Sébastien Haller beseffen. Zijn “coolness” echter stond me aan.

En tot slot voetballer Nathan Ake van Manchester City. Scoren in een Champions League wedstrijd en na de wedstrijd horen dat ongeveer terzelfder tijd je vader zijn laatste adem heeft uitgeblazen…Wow en meer wow.

Hoe ga je daarmee om?

Verlies

Ake deed het via de koninklijke weg: hij droeg (uiteraard) het doelpunt aan zijn overleden vader op, maar deed dat in heel keurige en goed gekozen woorden.

Ook hier: triest, maar toch ook beheerst. Pa was ernstig ziek en zou niet lang meer te leven hebben, dat was bekend. De speler concludeerde via zijn sociale kanalen dat het zo had moeten zijn. Het was goed zo. “Pa was altijd trots als hij me zag spelen.”

Bij het lezen van die laatste woorden in diverse (Britse) kranten, moest ik even slikken. Dat dus ook. Waarom? Sentimenten van deze aard hebben waarschijnlijk een iets grotere impact dan goals en overwinningen. Verlies in de vorm van dood staat een streepje sterker op de sentimentenladder voor velen. Zeker in deze woelige tijden.