Onbekend en bemind (in een klap)

Oké, ik zeg het eerlijk: ik had geen idee anders dan dat zij een speelster uit de Tsjechische republiek was en that was it. En ja, ik kijk graag (en wellicht iets te veel) naar tennis, maar zij was mij nooit opgevallen. Nooit.

Nog zoiets: als iemand tegen u gezegd had dat deze jonge vrouw al drie maal een Grand Slam doubles-titel had gewonnen (twee maal bij de vrouwen-double, één maal gemengd), dan had u wellicht geknikt en ietwat afwezig “dat zal wel” geantwoord.

Had u van tevoren geweten dat ze nooit in de top-twintig heeft gestaan? Neen, natuurlijk niet.

Had u geweten dat ze verleden jaar, om de nodige ranglijstpunten te verdienen op totaal onbekende 'Challanger toernooien' speelde omdat ze buiten de top honderd was gevallen?

Neen, natuurlijk niet.

Onbekende

Ook in de grote tenniswereld was ze een onbekende gebleven, ondanks haar stevige presteren in de vele doubles-toernooien. Het klinkt oneerbiedig, maar dit is niet als zodanig bedoeld, maar ze was een van die vele twintigers uit Tsjechië, die het in het profcircuit wisten te maken en een iets bovenmodaal sportbestaan kunnen leven; in haar geval wordt er dan altijd meteen gewezen op de ruim drie miljoen die ze in haar profbestaan bij elkaar heeft gespeeld.

Als buitenstaander zegt u dan waarschijnlijk: "Nou, dat is niet gek…voor zo’n onbekend meissie."

En dat is het ook niet, maar een grootverdiener is ze niet, alhoewel via haar prestaties op Roland Garros 2021 haar bankrekening ineens een flinke 'boost' zal krijgen.

Wat zo opmerkelijk was aan haar verschijning?

Dat ze bijna volkomen onbekend de halve finale tegen de Griekse druktemaker Maria Sakkari binnenstapte en er eigenlijk ook weer als onbekende, maar dan een blije onbekende, wegliep. Richting televisie-interview waar één der beste tennis-analisten ooit, de Zweed Mats Wilander, haar overlaadde met complimenten, maar zulks op een rustige manier deed. Hij wist als de beste dat één opmerkelijke partij voor het oog van de wereld, nog geen vedette van een schijnbaar totaal onbekende sportvrouw maakte.

Bondgenootschap

Geboren in Brno begon ze op 6-jarige leeftijd een beetje tegen een bal te slaan en omdat, om welke reden dan ook, er in haar vaderland een schier onuitputtelijke bron voor goede tennisspeelsters bestaat, bleef ze spelen en reizen en klopte op enig moment bij haar beroemde landgenote Yana Novotna aan. Laatstgenoemde is een icoon, helaas veel te vroeg overleden, maar wel een heel speciaal icoon; zij was een topspeelster die op belangrijke momenten 'chookte', het dus even niet meer wist en in grote finales ten onder ging aan haar onzekerheden. Haar tranen ooit op Wimbledon 1998, de prachtig vrouwelijk manier van troost verschaffen van de Hertogin van Kent (een der hoogtepunten ooit van noemenswaardige ceremonies op een tennisbaan), maakten haar tot een geliefde sportvrouw.

Dat zag Krejcikova dus ook en op enig moment ging het toen 18-jarige meisje naar het huis van de beroemde vrouw en voorgangster, belde aan en er ontstond een vriendschap of beter, een bondgenootschap.

Haar wijzen naar de hemel op donderdagavond 10 juni, na haar zege in de halve-finale in Parijs, is daarmee dan ook direct verklaard.

Neen, het had niets gescheeld of dit artikeltje had niet geschreven hoeven worden.

Een grote scheidsrechtelijke blunder van een ineens nogal zeker optredende stoelscheidsrechter Pierre Bacchi, zorgde ervoor dat ze eigenlijk twee maal de slopende driesetter (de twee vrouwen stonden drie uur en negentien minuten op de baan) moest winnen alvorens zich finaliste te mogen noemen.

De Fransman wees, naar later bleek, de verkeerde balafdruk aan toen hij moest oordelen of een bal 'in' of 'out' was en ondanks het herhaalde: "No, no, no, no", van de Tsjechische bleef hij, niet eens echt storend, maar toch wel schijnbaar zeker van zijn zaak en riep dat de bal duidelijk zichtbaar op de lijn was gekomen. Computerbeelden later, ontkrachtten de woorden van de referee; hij zat er dik twee centimeter naast, hij blunderde dus flink.

'Ik wist het zeker'

En over dat onderwerp kwam Krejcikova na afloop van haar partij aan het woord tegenover Wilander. Ze zei: "Ik begreep op de baan dat ik wel mijn gelijk had, maar hij ook en omdat hij in die stoel is gezet om de wedstrijd te leiden, voelde ik ook aan dat verweer geen enkele kans had. Ik wist zeker dat de bal 'out' was, maar hij dus ook. Dus had hij het gelijk van de referee en dat vond ik heel erg onrechtvaardig. Waarom is hier geen Hawkeye? Dat vraag je je dan toch af."

Heel even pauzeerde ze. "Ik nam me voor dit snel van me af te zetten en op zoek te gaan naar een volgende kans de wedstrijd te winnen, dat was het enige dat me kon helpen. Dat hij een blunder maakte, wat kon ik daar verder mee? Niets toch!"

Dat was het moment dat Wilander, spreekwoordelijk, zijn bijna vaderlijke arm om haar schouders legde en haar complimenteerde voor zoveel wijsheid op zo’n moeilijk moment in de wedstrijd. De Zweed complimenteerde haar nogmaals en roemde haar onverzettelijkheid en vooral kalmte.

Zoiets zie je niet vaak

Ik, als toeschouwer via het blauwe oog, kon het alleen maar met Wilander eens zijn. Zoiets zie je niet al te vaak in de op ons afkomende brei aan clichés en non-informatie uit de monden van vele sportmensen.

Waarom was deze onopvallende vrouw, die in de voorgaande partijen in Parijs met speels gemak de veel meer besproken (en toegejuichte) Amerikaanse meiden Sloan Stephens en Coco Gauff had verslagen, door werkelijk helemaal niemand opgemerkt?

Omdat ze een stille, onopvallende verschijning was? Omdat ze niet zoveel water maakte als haar Griekse tegenstander in de halve finale? Omdat ze vrij onopgemerkt speelde; veel lange slagen, geen bravoure in haar spel, geen snoeiharde service of fancy slagen?

Omdat ze zich soms bediende van die oersaaie 'moonballs', omdat ze geen 'belle' of 'beauty' genoemd werd door de ranzige tennispers? Omdat ze steady, rustig en zonder veel opsmuk haar wedstrijden speelde, in tamelijk onopvallende kledij en op normaal schoeisel? Omdat ze, als je haar vandaag zou passeren, ze helemaal niet op een topsportvrouw leek?

Zoiets dus.

En toch is ze dat, maar wij vergeten te gauw dat er ook topsportvrouwen van het slag Barbora Krejcikova bestaan; tamelijk rustige types, in heel veel gevallen doorsnee, maar ook met blijkbaar innerlijke rust en begrip voor situaties als wapen in de topsport.

Je zal maar twee maal een wedstrijd moeten winnen om in de finale van Roland Garros te komen.

Ook al verliest ze die finale vandaag misschien, dan heb ik, afgelopen donderdagavond, toch een prachtige inkijk gekregen in het leven van een onopvallende, jonge vrouw die nu eens geen tennis-babe werd genoemd, maar gewoon een jonge, wel nadenkende vrouw die vrij goed tegen een tennisbal kan slaan.

Het plezier, mevrouw Krejcikova, was geheel aan mijn zijde. Wat was het leuk, goed en mooi u op deze manier aan het werk te zien. Wat een leerzame avond!