'Blijf met je poten van ontgroeningen af!'

De rapen zijn gaar en Nederland kan weer verontwaardigd 'oeh en 'ah' roepen. De 'misstanden' variëren van seksistische liedjes: 'Mijn moker is mijn derde been. Ik ram er stenen mee kapot. Maar ’k douw ’m liever in je grot’, tot gooien met andijvie naar eerstejaars. Een aangeslagen vader van een studente wordt geciteerd: "Ik schrok van de vrouw-onterende teksten. De eigenwaarde die mijn dochter had, was ze na dat kamp kwijt." Je kan je afvragen hoeveel eigenwaarde dochterlief dan voorafgaand aan de ontgroening had meegekregen?

Afblijven

Een studentenvereniging is in feite een speeltuin voor jongvolwassenen en daar kán je kwetsuren oplopen. De vraag is: als je van het klimrek valt en je krijgt een bloedneus, moet je dan het klimrek verbieden? Natuurlijk worden de grenzen opgezocht en soms is dat best spannend. Maar om dat primitieve groepsgevoel te creëren moet je júist stress ervaren en uit je comfortzone gesleurd worden.

Zijn we sowieso tegenwoordig niet erg overgevoelig geworden voor grenzen? Het is misschien een teken van emancipatie en het niet meer vanzelfsprekend accepteren van (misplaatste) hiërarchie, maar een lastige bijwerking is dat iedereen steeds meer slachtoffer lijkt te worden.

Dominee Gremdaat verwoordt het mooi in zijn nieuwjaarsboodschap: "Mensen zoek die schreef juist op, daar is ie toch voor?"