Onduidelijkheid troef

Waarom komen er van diverse kanten nu ineens weer dreigende teksten van 'kenners' dat het een bijster slecht idee is die Spelen (die verleden jaar al voor een jaar uitgesteld werden) alsnog weer af te gelasten?

Weten de mensen die de waarschuwende vinger heffen meer dan de Japanse organisatoren?

Neem bijvoorbeeld Dr. Michael Baker, die namens Otaga University in Denedin Nieuw Zeeland sprak toen hij de volgende waarschuwing de wereld in liet vliegen: "Het zou werkelijk absurd zijn onder de omstandigheden van nu de Spelen te laten doorgaan."

Dr. Baker was een der leidende figuren in de weldoordachte en steengoed uitgevoerde 'afsluiting van het land Nieuw Zeeland' waardoor dit land heel, heel weinig te lijden kreeg onder het COVID-19-juk.

Hij was de medebedenker van het totaal afsluiten voor een bepaalde tijd van zijn land en neemt waarschijnlijk die 'case' mee in zijn opmerking van deze week. Wat zeer succesvol werkte voor zijn eigen land, zou ook moeten gebeuren voor Japan, maar of die gedachte valabel is, weet niemand.

Dr. Baker wijst op de beweging van waarschijnlijk 100.000 mensen binnen Japan die naar de Spelen zullen reizen en alleen dat aantal is voor de wetenschapper een gruwel. Hij zegt: "Bekijk het simpel. Er komt toch een golf aan mensen van diverse pluimage en komaf in de stadions. Dat zijn twee belangrijke onderdelen van het ontstaan van een COVID-uitbraak: reizen en samenscholen. Ik raad het de organisatoren ten zeerste af de Spelen door te laten gaan."

In ’s mans voordeel geldt dat hij zo’n beetje de 'father' van de Nieuw Zeelandse 'afsluiting' van het (ei)land in 2020 was en weet hoe succesvol die gebruikte tactiek voor het (ei)land was.

Japan is ook een (ei)land, maar veel groter. Tellen dezelfde wetten en maatregelen? Kan en mag je beide naties vergelijken?

Tickets geboekt

Een tweede opmerking kwam een paar dagen geleden van de bepaald niet onbesproken advocaat Dick Pound, het Canadese IOC-lid dat nog weleens stof deed opwaaien als het om knelpunten in de internationale sport ging. Pound stelde vanuit Canada dat hij zijn reis deze week al definitief geboekt had, dat de tickets klaarlagen en dat zulks dus wel het bewijs was dat de Spelen door zouden gaan."

Een typische Pound-uitspraak zeggen kenners van het IOC en van Pound, die zichzelf hier wel op een erg hoge stoel plaatst… als hij zijn vliegtickets besteld heeft, dan moet dat wel het bewijs zijn dat de boel daar in Tokio kan doorgaan…

De internationale sportwereld leeft thans in onzekerheid.

Gestripte sportwedstrijd

Een week geleden liet de Japanse krant Asahi Shimnun, onderdeel van een zeer hoog in aanzien staande nieuwsorganisatie, een bericht op de wereld los dat, ondanks het feit dat men officieel partner was van de Olympische organisatie, men toch de mening wilde verspreiden dat het bepaald een slecht idee zou zijn de Spelen door te laten gaan. De gevaren op een grote corona-uitbraak werd voor mogelijk gehouden. Het feit dat delen van Japan nog in een grote en zware lockdown gehouden werden, met kans op verlenging van die bijkomende maatregelen, was voor de samenstellers reden de wereld te waarschuwen.

Stel nu dat IOC-voorman Thomas Bach en alle Japanse hotemetoten toch besluiten 'vrolijk' te gaan sporten, stel dat zulks gebeurt…wat dan?

Wat voor Spelen krijgt de wereld in de zomer van het jaar 2021 voorgeschoteld?

In ieder geval een tot het minimum gestripte sportwedstrijd die op geen enkele manier te vergelijken valt met de Spelen zoals de wereld die kent uit het verleden.

Vergeet volle tribunes met mensen die over de hele wereld zijn aangereisd, vergeet vrolijke beelden, vergeet zichtbare en ook voelbare sentimenten van blijheid, van vlaggezwaai, van Holland Huizen, van jubel, van feestende sportmensen, van leuke en vrolijk makende filmpjes…vergeet hoe het vroeger was, toen er geen pandemie heerste.

De sportlieden die nu eventueel naar Japan gaan reizen zullen veelal direct in quarantaine moeten leven. Van gezelligheid en samenzijn is geen sprake. In feite komt het hierop neer: aanreizen, quarantaine, gedoceerd en strikt gescheiden trainen, geen contact met anderen hebben, opgaan voor je sportieve prestatie, prijsuitreiking en hartelijk dank voor je komst, maar daar is de uitgang, reis a.u.b. zo snel mogelijk naar huis terug, liefst een paar uur na je laatste sportieve kunstje.

Dat beeld staat in schrille tegenstelling met wat de wereld nog steeds van de Olympische Spelen wenst te zien: een vrolijk, spontaan sportfeest waar tien duizend goed getrainde sportlieden uit 200 landen een groot sportief feest vieren, waar vreugde en verlies hand in hand gaan, maar waar de sportende mens een grote mate van vrijheid meemaakt: er is lang toegewerkt naar dit moment, voor velen is het een kentering in hun jonge leven, ze mogen zich op Olympisch niveau meten met anderen en later mogen ze het redelijk befaamde Olympische leven meemaken: naar andere sportevenementen gaan kijken, lol maken, doorzakken, uit de band springen, de sluitingsfestiviteiten bijwonen en voor velen is dat een droombeeld, waar vele miljarden wereldburgers jaloers op zijn.

Dat alles kan nu niet, dat is zeker.

De aanloop naar Tokio is er een met hobbels en onzekerheden, terwijl de organisatoren van alle nationale Olympische comités overuren maken passende reis-, train- en wedstrijdschema’s in elkaar te schuiven.

Neem onze nationale honkbalploeg. Pas drie dagen gelden hoorden de betrokkenen waar de ploeg hun Pré Olympisch Toernooi (ter kwalificatie dus) moet gaan spelen. In plaats van Taiwan (waarvoor alles geregeld was) werd het eerst afwachten en toen werd het Mexico, maar waar precies in dat land was ook niet meteen duidelijk.

Alle mensen die zich geplaatst en/of gekwalificeerd hebben voor Tokio weten nu dat er een heel andere Spelen aankomen dan dat zij ooit of meegemaakt of meegekregen hebben.

Als er gesport zal worden dan zal schaalhans hier de keukenmeester zijn. Geen vrolijkheid, geen avontuur, geen restaurant-bezoek, geen gesprekjes, geen party’s, flirten of wat dan ook met andere sporters…je komt, je sport en je gaat en de bubbel is de bubbel en daar kom je niet buiten.

Dat alles lijkt niet erg op die droom van al die sporters, maar het kan niet anders.

Afgelasten dan maar en wachten op betere tijden?

Om de sportende jeugd van de wereld hun 'vrije bestaan' toch met Olympische ringen te versieren?

Of moet dit Spartaanse bestaan van wat er tussen 23 juli en 8 augustus voor de sportende mensen klaarligt maar geaccepteerd worden als 'het best denkbare in het sportbestaan van velen in deze tijd waarin een pandemie de gehele wereldbevolking in haar greep houdt'.

Je roeit je race, misschien nog een tweede of derde en je reist naar huis terug…is that all there is? En ja, er zijn er die 11.09 seconden hardlopen en naar huis kunnen. Uitgeschakeld.

Ja, dat is het.

Je komt toch om te sporten?

De IOC-bazen, met de tamelijk onzichtbare Thomas Back aan het roer, vinden dat dit de enige manier is de Spelen te laten doorgaan: sport in een niet al te grote bubbel, sport gestript van vrijheid en vrolijkheid, sport zoals we het met zijn allen nog nooit meegemaakt hebben, sport als…ja, als wat eigenlijk?

Tom Dumoulin traint hard voor zijn tijdrit, Femke Heemskerk is in stralende vorm, hockeyploegen dromen van een medaille…Aan de sporters wordt gevraagd een uiterste terughoudendheid te betrachten. Geen feesten, geen jubelende polonaises, geen Oranje waves door het hockeystadion, geen zuipende supporters…alleen maar tot het karkas afgestripte sport.

Maar dromen ze van solo op het kamertje, goed beschermd naar training en wedstrijd en dan snel omkleden en naar huis terug?

Neen, natuurlijk is dit niet het beeld dat we met zijn allen van de Olympische Spelen hebben, maar dit is wat het is als de Spelen doorgaan. Het kan niet anders, zeggen de kenners in Japan, maar er zijn nog geen definitieve uitspraken vanuit daar.

Tot hoever kan je dit evenement afschalen en het nog steeds Olympische Spelen noemen.

Hoe is het te moeten leven zonder sociale contacten, steeds in afzondering van anderen?

Of kan je ook stellen: je komt toch om te sporten en that’s it. De verworvenheden van het gigantisch optuigen van dit sporttoernooi tot een levensgrote, vrolijke speelplaats van 10.000 bevoorrechten moeten maar even verlaten worden: dit is de werkelijke wereld van 2021. Met Covid-19 op de loer is een diepe vorm van soberheid en verregaande discipline voor een ieder vereist; ook al pasten die woorden niet bij de Spelen die wij ons nog herinneren en die achter ons allen liggen.

De manier waarop nu geleefd en gesport moet gaan worden (als tenminste het definitieve groene licht gegeven zal worden) dreigt een anathema te worden op alles wat de Olympische Spelen tot nu toe voor sporters en toeschouwers betekende.

Iedereen zal zich moeten aanpassen. Het is niet anders.

Ik moest terugdenken aan Avery Brundage, de oud Olympische baas die in 1972 luidkeels, hoestend en proestend, de zin 'The Games must go on' aan ons allen toevertrouwde.

Hij kon nooit voorzien dat zijn opvolgers met dit dilemma te maken kregen op deze manier.

Moeten de Spelen doorgaan in volkomen quarantaine en in totaal gestripte vorm, ter meerdere glorie van het IOC en haar regels?

Is Spartaans leven ons nieuwe bestaan als het om topsport zoals tijdens de Spelen gaat?

Wordt (waarschijnlijk) vervolgd.

(Bron: The Asahi Shimbum)