De fiets en anders niets

Christian Estrosi was geen groot ziener, maar wel een zeer verstandig mens. Een paar honderd kilometer ten oosten van zijn stad stond een deel van Italië in brand en stierven mensen als ratten. De Italianen hadden hun eigen voorjaarskoersen al afgelast, maar Paris-Nice, een van de spitskoersen van de ASO, kwam met grote vaart op Nice aan.

Estrosi zette zijn hakken in het zand en gooide spijkers op de weg van de ASO. Paris-Nice kwam hikkend tot stand op de zaterdag van de 14e maart. Estrosi wilde geen volksoploop in zijn stad. Hij zag dat overal over de wereld "sport" werd afgelast, uitgesteld en doorgestreept en liet de ASO weten dat hij de koers op zondag de 15e in zijn stad verbood.

Een aantal wielerploegen had zich al eerder afgemeld

Besmuikt, begreep ik uit Franse artikelen, moest de ASO gehoorzamen. De vermoeide Maximillian Schachman van BORA werd winnaar en de wielerwereld ging op die zaterdagavond de 14e maart op slot. Misschien nog wel goed om even te memoreren: een aantal wielerploegen had zich al eerder afgemeld bij de organisatie; het was hen te gevaarlijk voor het welwezen van hun renners. De Nederlandse organisatie Jumbo-Visma was, zeer terecht, een van hen.

Na een ferme lockdown waarin zelfs het wieler-gekke België moest ervaren dat er grotere krachten speelden dan louter het Vlaamse Wielergevoel, bleef er tot de eerste week van mei een diepe stilte hoorbaar vanuit de wielerwereld.

Zinnebeeld en watermerk van de wielersport

Ja, er bestond klein bier, imitatie koersjes op stationaire fietsen, zielloze probeersels om daar volwaardige wielerkoersen van te maken op de televisie en voortdurend die bijna verbeten en hongerige roep om het (in Godsnaam) toch maar laten doorgaan van de Ronde van Frankrijk. Het leek erop dat men ook zachtjes zei: "ten koste van veel"; de mondiale wielerwereld wilde haar zo innig geliefde koers zo spoedig mogelijk terugvinden.

De Tour de France dus, het zinnebeeld en watermerk van de wielersport; het wespennest van vroegere bedriegers en helden, hoe zat het daar nu mee?

Tourupdate

Als die nou maar doorging in de zomer van 2020, dan was dat tenminste een signaal van: we leven nog. Nadat de Tour in haar geheel was verplaatst naar een veel latere startdatum (29 augustus) werd de wielerwereld duidelijk dat de strijd tegen corona toch wel een serieuze zaak was. Geen UCI-wedstrijden in de maanden april, mei, juni en juli, dat werd snel duidelijk. En dat deed pijn.

Zoals het ook pijn deed voor waterpoloërs, rugbyers, handballers en tennissers; maar selectieve teleurstelling groeide in de wielercultuur ook snel. Je kon toch wielrennen zonder publiek, met vooraf goedgekeurde renners, in de vrije natuur. Wat wilde men nog meer?

De top van de wielerwereld werd opgehokt tot 1 augustus 2020, net zoals bijna de gehele sportwereld, zeker als het wedstrijden betrof. Wie dan wil opstappen in de Strade Bianche, kan dat doen. Tenminste als de toestand op die datum dat toestaat.

Stevige puzzel

Een lijst van 23 koersen, onder de vlag van de UCI, werd in de eerste week van mei gepubliceerd en heel velen in de wielerwereld leefden op: er kon weer gekoerst worden. Het was een ingewikkeld schema dat vooral bij de betrokken wielerploegen tot een stevige puzzel zou gaan leiden: wie werd waar opgesteld? Wie ging er naar de Giro, de Tour, de Vuelta? Wie kon zich in de klassiekers gaan vertonen?

Een snelle blik op het door de wielerbazen gemaakt schema leerde me dat er heel wat smeer- en plakwerk aan te pas was gekomen: als ware het politici hadden de baasjes vrienden behouden in Polen, Canada, Engeland, Bretagne, Binck Bank en China, was de ASO er best uitgekomen met klassieke meerdaagse- en eendagskoersen en kon het wanhopig naar wielrennen snakkende volk der Vlamingen zelfs de Driedaagse van De Panne op 21 oktober gaan verwelkomen. Applaus.

Flink hart onder de riem

Grote koersen gingen elkaar overlappen (Giro en Vuelta), maar dat maakte niets uit: de puzzelaars van de UCI hadden met dit nieuwe schema hun grote achterban en in ieder geval hun bibberende ploegen een flink hart onder de riem gestoken: als dat kolerekreng van corona nou maar wenste te gaan slapen, dan kon er weer gekoerst worden, dat was het credo.

Dat vooruitzicht zelfs, maakte al hele volksstammen blij. En ja, dan hoefde men niet meer 's middags naar Vitesse-Fortuna uit 1989 te kijken, maar was het in die middag weer, zoals het hoorde, "koers". Met een grote K nog wel. Koers.

Mits.

Mits. Jawel, mits de wedstrijden die op het programma gezet waren, ook verreden kunnen gaan worden en corona niet als voortdurend dreigende tegenstander op de loer blijft liggen.

Het is dus niet aan de UCI of de organisatoren van de onderscheiden koersen, maar aan de autoriteiten, aan alle Jaap van Disssels van de landen waar gekoerst moest worden, om uit te maken of de op de kalender gezette koersen ook werkelijk doorgang kunnen vinden.

Maar, omdat ongeveer terzelfder tijd als het uitkomen van de Wielerkalender Nieuwe Tijd, de Europese leiders, om welke redenen dan ook, hun ophokteugels licht hadden laten vieren, was er een bijna juichstemming door het mondiale wielervolk getrokken…Ja, Yes, Oui, Jawohl, Si, Da. De sportwereld had iets om zich op te verheugen en in deze krankzinnige tijd waarin de mensheid hinkelepinkte tussen hoop, angst, genade, triestheid en toekomst, was het uitbrengen van die wielerlijst al iets bijzonders.

Een lekkermakertje van de UCI? Ik hoorde iemand roepen: het is het wielerprogramma van de hoop. De hoop? Of wellicht: de valse hoop. President David Lappartient, voorzitter dus van de UCI, een midden veertiger, Republikein en een goede bekende/vriend van Prudhomme, hield de sportwereld een sappig bot voor.

Overigens is deze Lappartient burgemeester van de Bretonse stad Sarzeau, waar het, niet lang geleden (in 2018), het de ASO behaagde een Tour de France-etappe te laten eindigen (!!??). Juist, Fernando Gaviria won daar de sprint. Dylan Groenewegen werd vierde en was boos op zichzelf.

Overigens, een klein weten-dingetje. Lappartient behoort nu tot de hoge bomenbobo’s, dat moge duidelijk zijn: president van een wereldsportbond, burgemeester in Frankrijk, vriend van de ASO. Hoe kwam hij ooit in het wielrennen terecht?

David Lappartient was, in een vorig leven…tijdwaarnemer voor de UCI in de Tour. Een man met een stopwatch om de nek, een man die, bij een tijdrit, aftelde; cinq, quatre, trois, deux, un, partez. Je carrière moet ergens beginnen, nietwaar? Zoals ik bijna iedere week vanaf deze plaats op U neerlaat: niemand weet nu iets zeker.We gissen, gokken, weten het niet, we slaan een slag, we hopen, verbazen ons, zoeken houvast, twijfelen en bekijken de lijst van Lappartient.

Ik ken mensen die jubelend door die lijst van voorziene koersen gingen: het was weer koers. Yippie! We kunnen misschien weer naar de wereldberoemde Wuyts en De Cauwer-onderonsjes gaan luisteren, want, ook al is er geen wielrennen meer, toch zullen die twee verslag blijven doen en de boel blijven analyseren. Zij zijn "the last men standing". Zoals mijn goede vriend Wuyts me ooit lachend zei: "Zet twee fietsen in beeld en José en ik beginnen commentaar te geven."

Omdat we het niet weten, houd ik een ferme slag om de arm. En ja, in mijn onderliggende gedachten huist iets van opwindende blijheid, maar de afgelopen twee maanden hebben me geleerd die gevoelens steeds tegen het reële beeld van de dag aan te houden. Net zoals de burgemeester van Nice dat in de tweede week van maart deed.

En dat lijkt al zo heel, heel lang geleden.

Oké, een gebbetje dan maar… Hoeveel Nederlandse renners reden deze Paris-Nice uit? Wie was de beste geklasseerde? Twee man dus. Niki Terpstra werd 58e en Cees Bol was de beste vaderlander toen. Hij werd 38e. Voor de boeken.

Voor de verknochte wielerfans: de Tour staat nu in de boeken van 29 augustus tot en met 20 september, de Giro vertrekt op 3 oktober en eindigt op de 25e en de Vuelta is dan al bezig, want in Spanje rijden ze van 20 oktober tot 8 november.

Dan overigens rijden ze in Heerenveen al weer snelle rondjes over het ijs en is er een eerste kleine schaatsrel, maar dat is een heel ander verhaal.