Dan maar geen sport, toch?

Dat een resem aan Italiaanse wielerwedstrijden in de fietsenstalling zijn gezet, is zo logisch als het maar kan. Geen enkel weldenkend mens heeft daar iets tegenin gebracht.

Feit is alleen dat niet de hele wereldbevolking tot de weldenkenden beschouwd mag en kan worden. Kijk, in een corona-vrij jaar werd de maand maart voor de wielrenners gebruikt als grote ouverture voor een groots seizoen. Twee pelotons trokken door Europa: eentje in Frankrijk; in een koers die we, vrij overdreven ‘De rit naar de zon’ noemen.

Dat dateert uit een tijd dat de zon nog weleens zicht- en voelbaar was en de mimosa aan de Côte d’Azur verwelkomde. Een ander peloton reed de zogenaamde Tirreno-Adriatico; van zee naar zee, van goed gedekte tafel naar nog beter gedekte tafel.

Toen kwam Corona opzetten.

Wat gebeurde: er ging een dikke streep door de Italiaanse koers en terecht, zo vonden de weldenkenden. Dat Noord-Italië doordesemd was van rondwarende slechte moleculen doorzag eenieder, minus een vrolijk opgetuigd Gronings ski-klasje.

En in Frankrijk? Op een of andere manier glipte Parijs-Nice door de mazen van het net. Daar stapte men op, reed men een mooie koers en zonden de Belgen dat liefelijk en geheel zonder vraagtekens op hun blauwe oog uit. Alsof ze wilden zeggen: de koers gaat altijd voor. Iets wat men in Vlaanderen ook werkelijk zo vindt.

En onze nationale tv bedacht die koers met een flinterdunne bijdrage aan beeld in een laatavondjournaal. Alsof we wilden zeggen: er zijn wat problemen op dees wereld, dat weten we, maar in Frankrijk rijden ze hard op een fiets… Kijk maar even.

Op donderdag was er een deelnemer, de Amerikaan T.J. van Garderen, die het strijdtoneel verliet. Neen, hij was niet gevallen, noch 'op'. Hij was zich rot geschrokken van de maatregel van zijn president en haastte zich naar huis, naar zijn familie. Een zeer te billijken actie nietwaar?

En toch had ik gedurende de week weleens vreemde gedachten. De Franse koers reed hard door het land van Marianne en was in feite slechts van het doodstille Italië gescheiden door een stelletje bergen en maximaal honderd kilometer. Ook in Frankrijk leek er een paniekaanval te komen en reed Emmanuel Macron zich al warm om zijn 'citoyens' ernstig toe te gaan spreken. De koers evenwel ging gewoon door en ene Jan Tratnik leek de etappe in le-Côte-Saint-André te gaan winnen. Een Italiaan (!) klopte hem, euforisch en licht overdreven, op de meet. Tot zover de sportjournalistieke behandeling van een klein feit. Zou Niccolo Bonifazio geweten hebben dat hij nauwelijks negentig kilometer van zijn geboorteland verwijderd was toen hij zijn winst bejubelde in de geboorteplaats van componist Hecor Berlioz?

De zondagse aankomst was gepland aan de Côte d’Azur, maar de zondag werd snel weggestreept. Finish in Nice:hoever was dat dan verwijderd van de Frans-Italiaanse grens? Of waren er nog mensen die dachten dat Corona stopte bij een grens, welke grens dan ook.

Maar met de Schengen-grenzen geheel open hadden Corona en Donald Trump nu vrij spel, zo leek het. Even een kleine zijstap. Over Trump en Corona schreef Trouw journalist Bas den Hond in zijn krant van 12 maart een zeer lezenswaardig artikel. Aanbevolen om het eens terug te halen in de komende dagen die zonder sport op de televisie zullen moeten worden doorgebracht. Lezen helpt dan weleens.

Op die inmiddels gedenkwaardige donderdag en de volgende vrijdag werd de mondiale sport bijna geheel stilgelegd. Ineens. Geen NBA, geen voetbal, geen turnen en geen hockey.

De autosportwereld dramde nog even door toch te gaan rijden in Melbourne, maar nadat zich een ploeg (McLaren) had teruggetrokken, was een korte verklaring van Lewis Hamilton (die rustig, zonder sensatie en weldoordacht sprak) genoeg om die wereld ook tot inkeer te laten komen. Vreemd, zo niet heel vreemd, dat die leiders van de Formule 1 zo lang draalden om toch hun dure speelgoedjes aan de wereld te kunnen tonen. 300.000 toeschouwers opeengepakt… Neen, dat kon die wereld best aan… Laat die autootjes nou maar racen, dan zien we volgende week de afrekening wel.

En Hamilton zal van niet-nadenkenden wel te horen hebben gekregen dat hij tijd wilde winnen en dus gebaat was bij 'niet rijden' om zijn nog niet goed rijdende dure Mercedes te laten opknappen. Want dat soort 'slechte' intermenselijke reacties komt ook voort uit situaties als deze.

Andere sportmensen die het nieuws haalden? NBA basketballer Rudy Gobert was een beetje dom door een smakeloze grap over Corona op zijn journalistenpubliek los te laten, en bleek twee dagen later de eerste NBA-speler die zelf 'positief' was. Mijn oma zou vroeger hebben gezegd: "God straft snel en vaak terecht."

Met de NBA, de MSL en de NHL op slot laten de Amerikaanse sportbonden nu zien serieus te handelen.Nu het in de USA tijd werd voor March Madness (een immens groot basketbaltoernooi voor universiteiten), was het wachten op het cancelen van dat grote, honderden miljoenen dollars opleverende toernooi. Ook dat gebeurde; op de grens van donderdag op vrijdag.

Opmerkelijk echter: deze actie kwam als reactie op wat de proforganisaties deden, aan het eind van de week dus. Op maandag echter had de leiding van de Ivy League al besloten dat haar universiteiten geen wedstrijden meer zouden spelen.

De Ivy League, voor wie dat niet bijhoudt, is een verzameling van topuniversiteiten in oostelijk Amerika waar 'intellectueel scoren' boven 'sportief scoren' wordt gesteld.

Princeton, Yale, Brown, Harvard, Dathmouth, Columbia, Cornell en Pennsylvania vormen deze Ivy League. Duidelijk was dus dat weldenkenden van die opleidingsinstituten andere universiteiten ruim drie etmalen voor waren met hun beslissing. Vreemd ook dat de NCAA (de overkoepelende organisatie voor universiteitssporten) het voorbeeld van die acht scholen niet meteen volgde. Of was daar de gedachte: "Wat die knappe bollebozen beslissen, geldt misschien wel niet voor ons 'anderen'."

En dan waren er de vele voetbalcompetities die overal stil gelegd werden. In eerste instantie riep iedereen 'De Premier League speelt toch altijd door.' Weliswaar werd Arsenal in zijn totaliteit in quarantaine geplaatst (te veel positieven), maar waar mogelijk zou men doorspelen, totdat het ook, gisteren, de Britten te veel werd. Ook zij deden het loket dicht, waardoor alleen de Duitsers en (wellicht) de Portugezen nog iets te voetballen hadden. In Duitsland overigens zonder publiek.

Ach wat.

We zijn allemaal een beetje in de war en vooral bang. En nu moeten honderden miljoenen mensen overal over de wereld het de komende dagen doen zonder 'live' sport op hun thuisbuis. Het is me toch wat… Geen sport op de buis! Benieuwd hoe FOX, Ziggo en Studio Sport de opengevallen uren gaan vullen.

Geen Max, geen LeBron, geen Messi. Geen schreeuwende verslaggevers, geen Kampong en Laren, geen Tiger Woods, geen nabeschouwingen, geen analisten ook, geen rellen, geen VAR, help, geen VAR! Helemaal nergens tennis, ook Kiki is opgehokt, zoals wij allen.

We weten het dus even niet meer. We dachten immers dat wij mensen ieder probleem,waar dan ook, wat dan ook, konden oplossen op deze wereld, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. In de middeleeuwen trok de pest langs en legde het complete leven stil. In die tijd was er geen sport die op een blauw ook uitgezonden werd en waar mensen zich mee vermaakten. Die pest ging na jaren weer weg en er kwam weer nieuw leven in de mensheid. Maar nu?Het Noorse koningspaar, Matthijs de Ligt, Tom Hanks…allemaal opgehokt, zoals u lezer en ik, schrijver.

Nu zitten we wel mooi zonder Ajax, zonder Nadal, zonder Vettel, zonder Van der Poel en zonder Simone Halep. Het enige dat laatstgenoemde wél mag? Juist, ze mag bij Oom Donald op bezoek, maar laten we het daar nu maar niet meer over hebben.

We hebben het met zijn allen al moeilijk genoeg. We denken aan Epke Zonderland die verplicht is een rekstokoefening te turnen in Bakoe omdat hij zich dan kan plaatsen voor de Olympische Spelen in Tokio, terwijl al zijn ploeggenoten snel naar huis komen reizen. Net zoals Tom Dumoulin van een Spaans eiland vlucht, terug naar zijn vertrouwde Limburg.

En noemde ik daar Tokio? De Olympische Spelen. Uhhhh. Ze zijn er daar van overtuigd dat dat sportfeestje zal doorgaan. Niets aan de hand, vuur aansteken en mooi weer spelen. Nogmaals: het zijn uiterst verwarrende tijden. Voor iedereen.

Het is de Belgische coureur Thomas de Gendt die op vrijdag om 10.20 uur in de ochtend nog een vrolijke tweet de wereld in stuurt: "Parijs-Nice zal de laatste koers zijn die jullie kunnen zien in de komende tijd. Wij zijn hier 'the last men standing'. Geniet ervan nu het nog kan."

Waarvan akte. En o ja, soms regeert Moeder Natuur zo heftig dat we wel nederig moeten zijn. Of worden.