Kom op kameraden

De Kuip heeft voor iedere sportliefhebber een herinnering: of dat een dribbel van Coen Moulijn is, de gouden microfoon van Lee Towers, het concert van de Rolling Stones, de gebreide sjaal van Dicky Dick, een sprint van Pummy Bergholtz of het meer dan euforische gejuich uit mei 2002 na het winnen van de UEFA Cup op Borussia Dortmund.

Ik werkte die avond voor de NOS in het Rotterdamse stadion en maakte nooit van mijn leven een geluid mee dat ik daar toen hoorde: het stadion kraakte, het cement gromde, de mensen schreeuwden en het veld golfde. Toen al, na die wedstrijd, zei iemand uit de Feyenoord-innercirkel dat de eruptie van heftig bewegen (springen, hossen, dansen, nog meer springen) er bijna voor zorgde dat De Kuip ter aarde zou kunnen zijgen ; was het niet die avond geweest, dan toch snel daarna. Stadionmoeheid, werd het genoemd.

Dat zo op het oor en oog angstige bericht was even een dingetje en werd verder goed gemaakt door de sussende woorden dat Feyenoord binnenkort toch aan een nieuw stadion toe was en dat, met in het achterhoofd, het 'hand in hand kameraden', alles wel goed zou gaan komen.

We zijn nu ruim negentien jaar verder en?

Niets, nada, nul.

Zoals de Amerikaanse snelwegen en bruggen…rottend asfalt, een zuchtende fundering en het verkeer raast voort.

Ruzie, wachten en veel praten

Waarom, zo vraag je als toekijker-op-afstand, waarom is er in al die jaren alleen maar ruzie gemaakt, gewacht, heel veel gepraat en werkelijk geen schop in de grond gezet?

Waarom is er afgeschoven, met loze kreten gewerkt, waarom hebben capabele en minder slimme mensen hun vingers gebrand aan een project dat in zijn totale uitvoering niet zo heel moeilijk qua uitvoering is: n.l. het bouwen van een groot, modern, multifunctioneel voetbalstadion.

Ik sla maar een slag, maar met de bouw ben je wellicht twee of drie jaar kwijt, met de inzet van alles wat Rotterdam vernuft is, kan je zo’n tempel ergens op een plaats zetten waar men trots op zou kunnen zijn en heeft de voetbalploeg er een juweel van een eigen stadion.

Zeg niet dat het financieel niet kan. Als er maar een sterke basis-organisatie was geweest die, hard werkend, ervoor gezorgd had dat de stad Rotterdam een knalbedrag van meer dan 500 miljoen op tafel had kunnen leggen dan had Mark Koevermans nu op zijn gemak naar zijn cluppie kunnen gaan kijken in een met aan deze tijd aangepaste eisen gebouwde kathedraal.

Dan hadden de toiletten niet op een klotsende strontsloot geleken zoals het tegenwoordig schijnt te zijn, dan had men een nieuw, schoon, modern, strak en stevig eigen huis gehad waarin het goed toeven en hopelijk ook goed voetballen was.

Ik heb me in al die jaren steeds verbaasd over de opmerkelijke vorm van schijnbare passiviteit daar in Rotterdam. Daar waar men toch gewend was (is?) de handen flink uit de mouwen te steken, bleven de handen schoon, want er werd geen schop of pikhouweel aangeraakt omdat de plannen voor die acties maar altijd ergens opgeborgen bleven liggen en werkelijk niemand was die werkelijk het voortouw kon of durfde te nemen.

Stevige baas nodig

Van een doorgewinterde Rotterdammer (maar wel een Sparta fan) hoorde ik eens de uitspraak: "Hadden we die Jorien van den Herik maar niet weggestuurd…die lamlendige manier waarop men met het stadion is omgegaan, was bij hem niet gebeurd."

Gedane zaken nemen geen keer, maar een project zoals 'De Kuip II' heeft een stevige baas nodig die Rotterdams bloed door de aderen heeft vloeien en die de stad en de mensen begrijpt en die zijn weg weet te vinden bij die lieden die willen investeren in de toekomst.

Dat soort mensen leeft toch ook in Rotterdam, neem ik aan. Vakmensen die op een trotse golf van licht chauvisme leven, werken, doen en laten en die in staat zijn iets werkelijk groots te bewerkstelligen.

In die negentien jaar van krakende stilstand heb ik nooit een verhaal gelezen of gehoord van een sterke leider, een politiek dier dat zijn vinger opstak, een havenbaron met vooroorlogse durf, een burgemeester die zijn mensen aanstuurde in de richting van dat nieuwe stadion, ook al was het maar een werktekening of een maquette. Misschien waren die mensen er wel, maar was hun visie nooit spectaculair genoeg om op verder te gaan.

Behoefte

Misschien was er werkelijk een constant en vooral schrijnend tekort aan financiële middelen en was het triest neerzitten bij de pakken, zoals we dan bijna twee decennia gezien en meegemaakt hebben, het enige bewijs dat het werkelijk een onhaalbare kaart was; het bouwen van het nieuwe Feijenoord Stadion (waar het ook zou komen).

Je kan mij niet vertellen dat er in die leuke stad geen zeven vrouwen en/of mannen wonen en werken die in staat zijn een organisatie neer te zetten die werkelijk iets kan: bouwen aan de toekomst, bouwen aan een fraai stadion.

Er is daar toch nog wel een captain of industry die de armen uit de mouwen wil steken en aan de gang wil gaan. Neen, niet alleen met zicht te houden op de armlastige voetbalclub (dat is trouwens ook heel zorgwekkend), maar meer iemand die de grote lijnen voor de toekomst bekijkt, uittekent, probeert te financieren en daarna de boel in gang trekt.

Hoe zijn die prachtige bruggen over de Maas en die opmerkelijke gebouwen er gekomen? Door te werken, door na te denken, door voor te financieren en door nuchter en goed te handelen.

Dat kan dus ook bij het neerzetten van een kathedraal van een stadion, daar waar de club, de stad, de provincie en het land gewoon behoefte aan heeft.

Negativiteit van de laatste jaren

Het geklungel van de laatste jaren, het vunzige gekrakeel van de hordes aan negatief gebroed dat Feijenoord bij voortduring een slechte naam geeft, het weerzinwekkende gedrag van mensen die zich fan noemen, maar dat nooit zijn, het lijdzame toezien van de brave burger die gewoon bang is door het opstandige afbraakvolk fysiek te worden aangevallen, zelfs de dreiging alleen van dat rapaille…alles zette Feijenoord en De Kuip in een vervelend daglicht.

Dat mag toch op enig moment wel eens afgelopen zijn. Het opstaan van sterke mensen is ernstig gewenst in Rotterdam Zuid. En Oost, en West en Noord.

Nog altijd hoor en voel ik dat kreunende cement van 2002. Een eruptie van menselijk geluk, ingegeven door de 3-2 zege in iets triviaals als een voetbalwedstrijd.

Maar dat was juist het mooie… Toen, op die heerlijke avond, voelde iedereen die het zag, die in het stadion was of de wedstrijd via de televisie bekeek, zich Feijenoorder. En het stadion, die Kuip dus, besloot zelf het nog even niet te begeven en in te storten.

Je mag toch hopen dat er, vrij snel, een nieuwe generatie is die dat gevoel ook eens mee mag krijgen.

Het leuke en fijne is namelijk dat je dat gevoel negentien jaar zonder enig probleem bij je kunt houden.

Trots, blijheid en pure vreugde hebben m.i. geen verlopende houdbaarheidsdatum. Zeker niet in Rotterdam.