'Absolutely stunning'

Twee en een half uur eerder had ik rechtop in bed gezeten en een ware thriller meegemaakt toen de Canadese Leylah Fernandez de potige hardhitter Aryna Sabalenka (Wit Rusland) de tent uitveegde en zich ook voor die dames enkelspelfinale plaatste.

Dames?

Tieners-finale zal je bedoelen, Smeets.

Vanavond, als u deze tekst op zaterdag leest, zullen twee meiden van 18 en 19 jaar tegenover elkaar staan in het 'luidste' en meest volkse tennistoernooi ter wereld.

Omgekeerd leven

Makkelijke rekensom: de 'grietjes' Fernandedez (net 19 geworden) en Raducanu (18 lentes jong) zijn samen jonger dan Serena Williams in haar eentje is (bijna 40). Over de Amerikaanse sprak de afgelopen weken echter niemand meer in New York. Topsport kan keihard zijn: de oude kampioene kan niet meer presteren dus is er plaats voor volgende sterretjes en die stapten beiden met graagte en hoge benen in de opengevallen plaats.

Is het normaal dat je als volwassen Europeaan je eigen nacht volledig openbreekt en als het ware twee maal per jaar omgekeerd gaat leven om naar toptennis te kijken. Ik moet toegeven dat inderdaad te doen. De Australian en US Open vragen zo’n aanpak als je een meer dan fanatiek tennisfan bent (en dat ben ik) dan heb je zo’n leef-slaap-ritme over voor je passie..

Het gevolg is ook dat ik mijn eigen eega in de loop der tijden heb aangestoken en we eergisternacht, heel keurig, de nacht openscheurden met de partijen van die jonge meiden. Tegen vieren of iets erna zeiden we: "Wat een waanzinnige nacht, wat een toptennis…en hoe kan dit?" Opstaan om acht uur…dat wel weer.

Aan het spit rijgen

Natuurlijk diende dit patroon zich al aan vanaf de start van de US Open. Neen, ik wist niet dat jonge vrouwen zo goed konden spelen zoals deze twee het deden. Neen, ik wist vrijwel niets van hun eerdere uitslagen dit jaar, vaak een lakmoesproef voor je tanende geheugen.

De Canadese had op de Olympische Spelen in Tokio gespeeld en was daar niet verder gekomen dan de tweede ronde. In New York echter begon ze een werkelijk ongekende rits van winstwedstrijden en niet alleen dat ze die partijen won, was opmerkelijk, het was vooral de manier waarop ze dat deed: onbevangen, lichtvoetig, grappig, aanstekelijk leuk om naar te kijken, non-conventioneel, vrolijk en licht volwassen.

De Canadese (geboren in Montreal, 6 september 2002) reeg achter elkaar de 'volwassen' dames Konjuh, Kanepi, Osaka, Kerber, Svitolina en Sabalenka aan het spit en danste, stralend en toch een tikje ontroerd, de finale binnen.

Nog geen trucjes

De linkshandige, kleine Canadese verbaasde de gehele sportwereld met ongelofelijk fijnzinnig passeerwerk, harde services, kleine, gemene dropshots, ook vuile afzwaaiers, maar vooral met een wekelijk verkwikkend frisse manier van spelen. Ze moppert niet, ze loopt niet snel naar haar handdoek, ze pakt meteen bal op en serveert, ze heeft dus nog geen trucjes en foefjes en ze staat er op lekker te spelen.

Haar soms zeer, zeer venijnige kick-services zijn een groot wapen in haar spel en ze heeft nog iets dat je niet heel veel ziet: ze weet wanneer ze een kwaliteitsbal heeft gescoord en heft dan , jubelend en wellicht licht overdreven, haar vuist en arm en jubelt fysiek zichtbaar voor publiek en tegenstreefster.

In New York werkte dat puur in haar voordeel; het typische Big Apple publiek (luid, soms zelfs volks en puur partijdig) koos in alle wedstrijden haar kant.

Tegenstandster Sabalenka ging er bijna onderdoor, toen een dubbele fout van de Wit-Russische geweldig applaus van het publiek opleverde.

Controle

Fernandez was dus de eerste jonge heldin in de halve-finale-sessie van NY, later voegde Raducanu zich daar moeiteloos bij. De Britse (want ze speelt met een Brits paspoort) speelt zakelijker en wellicht iets meer geroutineerd dan de Canadese. De Britse dook in het profcircuit-op-niveau iets eerder op toen ze de vierde ronde van Wimbledon 2020 haalde. Raducano is niet zo sprieterig en springerig als Fernandez; ze is net iets meer vrouw dan meisje, hoewel ze , echt waar, pas achttien jaar oud is.

Haar spel heeft ook briljante momenten, met passeerslagen die langs linialen gelegd kunnen worden en waar, het is waar, de vreugde uit kan spatten. Ze handelt zelfs al een beetje 'Brits' koel en toont vleugjes van gevoel als het even tegen gaat zitten. Ze heeft nu al iets van 'controle' over zichzelf en kan, schijnbaar moeiteloos, van tempo veranderen in elke slagenwisseling.

Dodelijk precies

Raducanu reeg in NY de dames Voegele, Zhang, Sorribes-Tormo, Rogers, Bencic en Sakkari aan haar degen. Zonder moeite overigens, dodelijk precies en met een mooie, zeer vrouwelijke lach op haar gezicht. Vandaar dat McEnroe zijn vaak grote (en leuke) mond opentrok en zijn bovengenoemde oneliner de wereld in gooide.

De vrouwentenniswereld die de laatste jaren niet echt duidelijk een stabiele top kende (kijk naar negen verschillende winnaressen van NY achtereen) en waar op enig moment hele ladingen Oost-Europese (zegt die term nog iets?) speelsters op gravel en hardcourt werden losgelaten, verloor de zusters Williams (leeftijd) en wachtte op een nieuwe ster die Naomi Osaka leek te gaan worden, maar haar tijdelijk terugtreden van nu is even pijnlijk als duidelijk dat topsport bedrijven een heel moeilijk vak is.

Persoonlijkheid

Dat zie je dus vreemd genoeg niet aan af aan het spel van Fernandez en Raducanu. Het zijn zeker nog geen onverschrokken veteranen, maar vrolijke veulens die door de tennisweide galopperen en de leukste sprongen maken. Geen bal is voor hen te moeilijk, ze poeieren, serveren, leggen de bal dood, scheuren en lachen.

Vooral het durven spelen van moeilijke ballen zit bij beiden al goed; ze hebben het (moeilijke) spelletje goed geleerd en worden blijkbaar goed getraind. Van goed trainen ga je goed slaan, goed serveren en een heel pallet aan slagen aanleren.

Wat niet aan te leren is je persoonlijkheid in je wedstrijd leggen en dat maakt deze twee meiden zo leuk om naar te kijken. Ze zijn nog lang niet blasé en verwend, ze beginnen net in een hele leuke sport, die ze op vroege leeftijd hebben aangeleerd en nu aan het uitbouwen zijn.

Met vrolijkheid als basis.

Reizen

Dan het laatste, opmerkelijke aspect: de twee meiden zijn het overduidelijke bewijs dat onze wereld echt in beweging is.

Fernandez is de dochter van een oud profvoetballer uit Ecuador (Zuid Amerika), haar opa en oma hebben de Peruviaanse nationaliteit. Haar moeder komt uit een Filipijnse familie die heil zocht in Canada. De jonge familie woonde in Laval, een voorstad van Montréal, waar Leylah ook ter wereld kwam. Fernandez spreekt vloeiend Frans, Engels en Spaans.

Een paar honderd kilometer van het geboortehuis van Fernandez vandaan, in Toronto, kwam Raducanu ter wereld. Beiden dus geboren Canadezen. De vader van Emma is Roemeen, die vluchtte voor het angstaanjagende communisme en haar moeder komt uit de Chinese miljoenenstad Shenyang. De beide ouders vonden een nieuw thuis in Canada en gingen werken in de financiële markt.

Toen Emma twee jaar oud was, pakten ze de boel in Toronto in en verhuisden naar Bromley, een voorstad van London. Engeland dus.

Have fun, will travel, nietwaar?

Raducanu stopte zelfs een half jaartje met trainen om haar school goed af te maken en pikte later de boel weer op en ging winnen.

Vanavond in New York: de battle van de twee tieners.

18 en 19 jaar in een echte grote mensensport.

De tennissport mag collectief de zegeningen gaan tellen met de komst van deze twee meiden.

Neen, het zijn (nog) geen grootverdieners, maar dat doet er niet toe. Beiden worden multimiljonair, dat staat vast. Good for them, toch.

De winnares van vannacht krijgt een cheque van twee en een half miljoen dollar.

Juist, dat staat er.

Twee grietjes nog die spelen om de volle pot.