Vaders en hun dochters

Eindeloos heb ik zijn handen bestudeerd. Zo wist ik precies in welke nagel er een barst zat, namelijk die van zijn wijsvinger, omdat hij daar eens met de hamer op had geslagen. Met mijn nagel ging ik over de barst heen en verbaasde me erover dat die er dus niet uit kon groeien. Ik probeerde steevast zijn trouwring af te doen, maar dat lukte natuurlijk niet.

Voor het slapen gaan

Mijn vader was overdag aan het werk, maar er was ook een tijd, toen hij nog een baan in de buurt had, dat hij tussen de middag thuis kwam eten. Wij moesten dan onze monden houden zodat hij met mijn moeder kon praten. Maar ik tetterde daar natuurlijk lekker doorheen. Voor het slapen gaan bedacht hij verhaaltjes die hij me vertelde, al kan het ook best zijn dat het maar een paar keer is geweest en in mijn herinnering is vervormd tot elke avond. Het ging altijd over wolven en ik werd er doodsbang van.

In de zomers leerde hij me schieten met de luchtbuks. Zette hij blikjes neer ver weg in de tuin en die moest ik eraf knallen. Hij was het ook die met me ging wandelen en fietsen en zwemmen. En het leuke was dat hij onder al dat gedoe heel vrolijk bleef. Hij vond het allemaal prachtig, totdat ik een vrouw begon te worden. Heel gek, maar voor mijn gevoel was het van de ene op de andere dag over met het knuffelen en het hangen aan mijn vader.

Gelukkiger in de liefde

Ook al was dat afgelopen, als ik de onderzoeken moet geloven heeft hij toch een enorme invloed gehad op mij. Betrokken vaders hebben namelijk zelfstandige zelfverzekerde assertievere dochters met betere banen, die een positief zelfbeeld hebben, beter presteren op school, zorgvuldiger omgaan met hun seksualiteit, beter tegen stress kunnen, en last but not least: gelukkiger zijn in de liefde. Dochters die hun vader met een stofzuiger in de hand hebben gezien blijken ook nog eens ambitieuzer te zijn. Vaak zoeken de dochters in hun liefdes ook een man die lijkt op hun vader. Dat maakt het dus allemaal wel erg belangrijk een goede vader te zijn.

Ergens denk ik wel dat mijn vader dus veel goed heeft gedaan, al had hij geen papadag doordeweeks. Hij kookte, stofzuigde zonder morren het huis en deed stoere dingen met me.

Het komt wel goed, meisje

Op zijn sterfbed, of althans, die week waarin hij stierf, die we maar zo zijn gaan noemen, zag ik een traan uit zijn ooghoek stromen. Ik pakte zijn hand en legde mijn hoofd op zijn borst. De apparatuur piepte zo hard dat ik zijn hartslag niet kon horen. Op zijn wijsvinger zat een rare grijze zuurstofmeter. Hij aaide mijn haar en zei: “Het komt wel goed, meisje.” Dat kwam het niet. Of althans niet met hem. Met mij wel. Want ik koos een liefde die voor mijn kinderen ook weer het goede voorbeeld gaf. En ik kan goed tegen stress, ben ambitieus en vond altijd wel een goede baan. Misschien heb ik dat dus wel allemaal aan mijn vader te danken.