Mart op Maandag: 37-113, Hoezo 'n krankzinnige uitslag?

Nederland-België voor vrouwen hockey: 1-0. België kwam er weliswaar niet aan te pas, maar toch 1-0. Ajax-Rosenborg: 0-1. Voetballend Nederland in halve rouw, Amsterdam vooral. Ze, Ajax, kan er niets van. Beleidsfouten liggen eraan ten grondslag. Schande. Foei!

Ajax-Groningen 3-1. Knetterend aardige wedstrijd. Afgetekende uitslag. Tevredenheid in de Arena: “Ze” kunnen het nog.

Tussen de twee wedstrijden zit nog geen twee-en-een-halve dag.

91-77
Dan is er basketbal. Na een lelijke, moeilijk gespeelde wedstrijd winnen de Nederlandse mannen van Albanië: 91-77. Anderhalve week later staat diezelfde Nederlandse ploeg onder grote druk. Door schlemielig en onoplettend te spelen, verliest de ploeg van Oostenrijk en verliest daarmee de eerste plaats in de te verspelen poule. In Albanië, zo weten alle betrokkenen, moet met tenminste 48 punten gewonnen worden door Oranje.

Vriend en vijand, kenner en leek, spelers en coaches, volgers en passanten weten dat een uitwedstrijd met een dermate groot verschil winnen zelden of eigenlijk nooit voorkomt.

De wedstrijd wordt gespeeld in een angstig lege zaal. Albanië neemt makkelijk een voorsprong, 13-6. Na heel moeilijk en stroef spel weet de Oranjeploeg bij 18-19 voor het eerst op voorsprong te komen. Er zit nauwelijks schot in de manschappen, scoren gaat moeilijk.

Bij rust echter staat de ploeg met 21 punten voor en denk je toch…het zal toch niet waar zijn! Maar dan daal je af in de realiteit. Albanië in eigen huis bedwingen lukte maar net; 14 punten verschil.

Nu is er weer zo’n lelijke wedstrijd waarin de Albanezen in de tweede helft terugzakken naar een waanzinnig niveau. Ze missen letterlijk alles en als de wedstrijd voorbij is, staat het 37-113. Ja, dat staat er: 37-113. Dat is een verschil van 76 punten. In het huidige basketbal komt zoiets niet meer voor.

En toch gebeurt het en ik heb het met eigen ogen gezien: de Nederlandse spelers rennen en vliegen over het veld, scoren als gekken, hebben eigenlijk grote lol en dansen na afloop als kleine kinderen in de compleet doodstille sporthal.

De Albanese spelers lopen met beschaamde koppen het veld af. Ze hebben 5 punten in het derde kwart gemaakt, ridicuul weinig en 13 punten in de gehele tweede helft, erger kan bijna niet.

Nederland komt door deze zege uit de voorrondepoule als overwinnaar en dat houdt in dat er voor de volgende ronde een (schijnbaar) betere poule-indeling voortkomt.

Niet lang geleden (1983) hadden we in de voetbalwereld een gevalletje dat ook met een groot verschil in score te maken had. Het z.g. Malta-verhaal met Spanje, Nederland en Malta in de hoofdrollen.

Iedereen wist het zeker, maar het werd nooit bewezen: omgekocht, Malta was omgekocht, dat kon niet anders, dat zag een blinde. Het werd een schandvlek binnen het internationale voetbal. Nederland was collectief boos en wenste Malta aan te vallen of weer in oorlog met Spanje te raken. Omkopen was wel zeker, het was gemeen, het hoorde niet in sport, het was vuig, vies, doortrapt en er diende iets tegen gedaan te worden.

O ja.

Mensen die de basketbalwedstrijd van afgelopen zaterdag hebben gezien zullen direct zeggen dat de Albanezen omgekocht zijn. Ze gooiden alles mis, verdedigden als natte drollen en lieten zich eenvoudigweg oprollen. De Nederlandse ploeg won met een verschil van 71 punten. Dat kon helemaal niet, maar ik zag het met eigen ogen gebeuren.

Moeten we nu, met Malta in het achterhoofd, gaan roepen dat de Nederlandse basketballers de boel gekocht hebben? Is er een afgevaardigde van de NBB met een koffertje vol Euro’s in een stil toilet van de sporthal aangetroffen? Ongetwijfeld zullen ze in Oostenrijk zo denken als ze daar al oog hebben voor hun nationale basketbalploeg, waaraan ik ernstig twijfel. In Nederland geeft ook geen hond om de Oranjeploeg, nietwaar?

En wij? Zouden wij die gasten hebben omgekocht?

Neen, wij kopen nooit om, dat moge duidelijk zijn. Net zoals wij nooit doping gebruiken. Dat doen wij niet. Daar staan we ver boven, wij zijn ethisch verantwoord met sport bezig. Altijd.

O.k., ik ken zo’n beetje de financiële huishouding rond de nationale basketbalploeg; van dat alles kunnen de Albanese spelers nauwelijks een keer buiten de deur gaan eten.

Maar verklaar dan die monsterzege, als je dat durft en kan, Smeets.

O.k., ik heb het gezien. De Albanezen waren gewoon een stelletje luilebollen. Ze deden er niets meer aan, ze gooiden niet expres de bal mis of weg, neen ze deden het dubbel expres. Ze wilden van deze niets voorstellende wedstrijd af, zo snel mogelijk. Veertien punten verschil in Amsterdam, 71 punten verschil in Tirana. Logisch toch.

Moet kunnen. Neen, het kon en gebeurde.

Deze hele wedstrijd terugzien en te praten met de betrokkenen (Waarom gaven jullie op? Wie gaf het teken dat er niet meer echt gespeeld zou worden? Hoe kon het dat jullie Nederlanders ineens alles erin gooiden, nadat jullie twee weken lang prutbasketbal hadden gespeeld?) kom je misschien te weten hoe deze sportwedstrijd in werkelijkheid verliep.

Nogmaals: ik zag het met eigen ogen en dacht dat ik krankjorum werd. Dacht ik meteen aan omkopen? Neen, niet direct, maar wel als derde gedachte. Maar waarom denkt een mens zo? Omdat we slecht zijn, of beter: we zijn goed geboren, maar slecht gemaakt.

Verklaar het maar. Ik stel allereerst Kamervragen voor. Andere Tijden Sport van 2037 moet op deze wedstrijd terugkomen. Op hun sterfbed zullen de betrokkenen wellicht iets los laten…

Of?
Of gebeurde er gewoon wat er gebeurde. Was 1-0 niet hetzelfde als 37-113? Een uitslag en anders niet.

Laten we het hopen.

Of is het zo dat die Albanezen geweldig de schurft hadden aan Oostenrijk…Ach wat…gewoon 37-113, zit niet zo te zeuren.