Mag er ook iets geheim blijven?

Transparant zijn over een geheim. Het is een communicatiestrategie, hier door mij bepleit, die rust kan brengen in een op hol geslagen samenleving.

'Alles te weten maakt niet gelukkig', gek werd ik van deze zin als mijn moeder antwoordde op mijn ‘waarom’ en ‘hoezo’. Mijn ziekelijke hang naar de waarheid heeft mij de journalistiek in gedreven. Maar zie waar ik in ben beland. De waarheid wordt de hele dag bij elkaar gelogen. En niemand durft dat eerlijk te vertellen. Politici zijn als de dood te zeggen waar het op staat. Want voor je het weet wordt de burger boos, raak je stemmen kwijt en zit je niet meer op het pluche. Je kan een voetbalstadion vullen met voorlichters, woordvoerders en communicatiedeskundigen die de hele dag met de waarheid aan het stoeien zijn. Zeggen dat je iets niet kan vertellen, omdat het slachtoffers maakt? Het is geen optie. Doen alsof. Zoals in dat laatste Teevendeal-debat. De meeste fractievoorzitters waagden zich niet in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. De politieke leiders stuurden als excuus hun justitiewoordvoerders naar het front, want ze wisten dat de waarheid over de Teevendeal het niet zou halen.

Het debat begon ontluisterend. Minister Van der Steur moest bekennen dat er één stuk uit het dossier ontbrak ondanks dat er op zijn departement alles 'ondersteboven' was gehaald. Premier Rutte had het over een ‘feitencomplex’, zoekgeraakte herinneringen en de moeilijkheid van “terug te interpreteren”. Het VVD-Kamerlid Foort van Oosten wilde graag 'transparant en open' zijn , maar vond dat de Kamerleden niet steeds 'in een kramp moeten schieten'.

Waarom niet gewoon gezegd en toegegeven: we hadden dat van die deal zo niet moeten doen, dat is fout, maar we kunnen er nu niks meer aan doen of over zeggen want dan gaan er doden vallen. Of zoals Fred Teeven eerder eerlijk en open zei: 'ik ga er niks over zeggen'.