Bij Wilders op de achterbank

“Een agent in kogelvrij vest met automatisch geweer stond voor mijn deur. Ik had vijf minuten om mijn spullen te pakken. Vijf minuten.” Geert Wilders haalt herinneringen op aan de dag waarop zijn leven voorgoed veranderde. In de film ‘Wilders’ krijg je een kijkje in het leven van ’s lands meest onbereikbare parlementariër.

Deze donderdag zendt Viceland de Amerikaanse documentaire over de PVV-voorman uit. Geen domme keuze, in de week van een Prinsjesdag zonder algemene beschouwingen. De gemiddelde politieke junk kan toch zijn shot krijgen en voor iedereen die iets meer over de blonde leider wil weten zit er genoeg nieuws in.

Plaksnor

Vanaf de achterbank van zijn geblindeerde pantserwagen vertelt hij dat het geen pretje is parlementariër te zijn. Hij legt uit waarom hij en zijn vrouw geen kinderen wilden. Geert toont vol trots de foto van zijn nieuwe kittens en zijn jeugd. Hij vertelt glimmend over de draaimolen die twee keer per jaar het Venlo van zijn jeugd aandeed. Wilders is best openhartig in de vijftig minuten die je te zien krijgt.

Het is indrukwekkend te horen hoe hij na de moord op Van Gogh in veiligheid wordt gebracht. En het beeld van een politiek leider die in een beveiligde gang een kogelvrij vest omgespt is even memorabel als bizar. Net als de anekdote dat hij zijn vermommende plaksnor met aceton af moest weken als hij het parlement binnen ging.

Herhaling van zetten

Maar veel nieuwe inzichten krijg je niet. Politiek gezien is de documentaire vooral een herhaling van zetten. Wilders denkbeelden zijn bekend. De kritiek van Correspondent-schrijver Rutger Bregman kennen we wel. Ook de intellectuelen die de PVV-argumentatie voor de islamofobie ontkrachten en Amerikaans activiste Pamela Geller die hem de “Churchill van onze tijd” noemt zijn niets nieuws.

Toch is de documentaire de moeite van het kijken waard. De film laat namelijk nog iets anders zien; hoe Wilders moeiteloos de media bespeelt. Hij weet precies op welke knoppen hij moet drukken om de camera’s op zich te krijgen. Dat geeft hij zelfs letterlijk toe. Maar doe een stap terug en je ziet een nog uitgekiender mediastrategie, waar de film zelf in past.

Facebookpoliticus

Waar Wilders vroeger vooral met keiharde uitspraken en vlijmscherpe oneliners de krantenkoppen domineerde is hij met zijn tijd meegegaan. Nog altijd tikt hij in 140 tekens zijn media-aandacht bij elkaar, maar er zit een nieuwe laag in zijn communicatiestrategie. Geert wordt menselijker. Hij probeert op een dun koord te wandelen door uit te stralen tegelijkertijd bijzonder als gewoon te zijn. En dat doet hij met verve.

Door openhartig over zijn beveiliging te vertellen en soms knullige twitter-selfies te posten lijkt hij toegankelijker dan hij is. Zijn kitten-interview bij Jinek lijkt weliswaar een banaal vraaggesprek, maar voor Geert is het van levensbelang. Het is zijn antwoord op de serieuze concurrentie van Thierry Baudet. Wilders verandert van twitter-schreeuwer in de ultieme Facebook-politicus; hij geeft precies genoeg inzicht in zijn persoonlijk leven om het gevoel te krijgen dat je hem kent. ‘Wilders’ de film is daar een voorbeeld van. En stiekem is dat best interessant.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV, de documentaire 'Wilders' wordt donderdag 21 september om 21.00uur uitgezonden op Viceland.