Preutsheid seksualiseert schoonheid

Preutsheid is in opmars. De grid girls bij Formule 1 zijn inmiddels afgeschaft. Ronde-missen bij het wielrennen zijn inmiddels ook brodeloos. En als klap op de vuurpijl keert ook de fameuze bikinironde niet meer terug bij de Miss America verkiezing. De hashtag #byebyebikini ging viraal.

Op het eerste gezicht lijkt dit een gewenste ontwikkeling. Vrouwen dienen immers als persoon te worden tegemoet getreden en niet gereduceerd te worden tot de schoonheid van hun lichaam. Het is bovendien zeer wenselijk dat de Miss America verkiezing voortaan toegankelijk is voor vrouwen van alle vormen en maten. Het verwrongen schoonheidsideaal van de broodmagere vrouw heeft al meer dan genoeg ellende aangericht.

Curieuze ontwikkeling

Bij nader inzien is hier toch sprake van een curieuze ontwikkeling. De voorstanders van de bikiniban gaan immers mee met het frame van de geilaard die vrouwen alleen op hun uiterlijk beoordeelt. Dat frame is een belediging voor mannen. Waarom zouden mannen die een vrouw in bikini ontwaren niet in staat zijn om hun hormonen te beheersen? Dat sommige mannen daar niet toe in staat zijn betekent immers nog niet dat alle mannen slaaf zijn van hun testosteron. Bij de discussie over de hoofddoek speelt overigens hetzelfde probleem. Zonder hoofddoek dient de driftbeteugeling immers eveneens te functioneren.

Voorstanders van een bikiniban reduceren ongewild lichamelijke schoonheid tot seksualiteit. Dat is een merkwaardige opvatting. Schoonheid is veel meer dan seksualiteit. De Italiaanse kunstschilder Sandro Botticelli maakte rond 1483 in opdracht van Lorenzo de Medici een beroemd schilderij over de geboorte van Venus (Romeinse Godin van de vrouwelijk schoonheid, liefde, seksualiteit en vruchtbaarheid). Dat schilderij kan men bewonderen in de Uffizi galerij in de Italiaanse stad Florence.

Venus wordt op dat schilderij niet gereduceerd tot seksualiteit. Botticelli beeldt zijn Venus af als een mooie vrouw. De focus ligt echter op haar als persoon en niet op bepaalde anatomische delen. Het gaat hier niet om de vrouw als object maar als subject. Het is kennelijk niet de naaktheid waar het probleem ligt maar de manier van kijken. Botticelli bewijst dat schoonheid van het menselijke lichaam seksualiteit overstijgt.

Recht op schoonheid

En dan is er nog iets. Vrouwen hebben net als mannen het recht om hun schoonheid te tonen. De redenering dat vrouwen verkracht worden omdat zij aanleiding geven door hun uitdagende kledij is pervers. Iedereen mag zijn schoonheid tonen en de ander mag dit nooit als een vrijbrief beschouwen om zijn driftbeteugeling te laten vieren als dit niet op prijs wordt gesteld.

Welbeschouwd zijn bikini’s een mensenrecht en moeten mannen zich gewoon beheersen. De nieuwe preutsheid is uiteindelijk niets anders dan gestold wantrouwen. Het gevolg is dat een nieuwe seksuele revolutie eerder wordt uitgesteld dan bespoedigd. Op deze wijze weten wij zeker dat wij ons nooit van de pornoficatie kunnen bevrijden.