Wat deel je wel en niet over je kinderen op de social media?

Ze vonden het ook altijd stom als ik foto’s van mezelf maakte of van iets grappigs wat gebeurde. Niet dat ik nou lijd aan die nieuwe aandoening waarvan ik de nogal vieze naam gisteren voorbij hoorde komen: selfitis. Ik dacht meteen aan een enge geslachtsziekte, maar het bleek te gaan om de ziekmakende neiging om selfies te maken en die vervolgens op social media te plaatsen.

Vervelende narcistische monsters

De grens schijnt te liggen bij 24 uur per dag foto’s van jezelf maken waarvan je er minstens zes deelt op social. Nou denk ik dat je in een eerder stadium al een behoorlijke gedragsstoornis hebt, maar dat terzijde.

Vaak gaat het dan ook in een moeite door over onze kinderen, die eveneens de neiging hebben om met getuite lippen selfies te maken, precies zoals bijvoorbeeld Kim Kardashian dat doet. En oh pas op kijk uit, daarvan zouden ze dan weer vervelende narcistische monsters worden.

Gezonde portie realiteitszin

Nou, mijn kinderen zijn dus de meest instagramloze en facebookloze en snapchatloze kinderen die je je maar kunt voorstellen. Ze doen het wel, maar posten zelf amper iets. Ze scrollen door de timelines van mensen die ze kennen en de braakgeluiden en commentaren zijn niet van de lucht. Moet je die zien, oh die is erg, oh dit is zo’n eikel, oh je gaat toch niet zo op de foto? Oh zij is in het echt heel erg lelijk, oh dit kán toch niet. Ze weten precies wat cool is en wat niet.

En dat is dus niet eindeloze reeksen selfies plaatsen. Ze liken eigenlijk alleen dat wat ze echt leuk vinden en maken een haarfijn onderscheid tussen nep en echt, ook als het dus om schoonheid gaat. Ze begrijpen bijvoorbeeld echt niet dat er mensen zijn die filters over hun foto’s trekken of pukkels wegshoppen als je ze vervolgens de volgende dag op school toch echt met dat gezicht ziet rondlopen wat eruitziet alsof er net een schot hagel in is terecht gekomen. Ik zou zeggen: een gezonde portie realiteitszin en common sense zit er wel in.

Wat kinderen wel en niet willen delen

Misschien komt dat wel doordat zij, toen ze kleiner waren nogal veel op de foto moesten voor het werk wat ik destijds deed. Ik was hoofdredacteur van een mamablad en fotoshoots hoorden daarbij. Was dat in het eerste jaar nog oké voor ze, in het zevende jaar was enig onverantwoord omkoopgedrag wel nodig. Ze waren het, zogezegd wel gewend dat ze –letterlijk- in the picture stonden. En vonden hun vrienden dat vaak wel megainteressant, zelf bleven ze er nogal nuchter onder.

Uiteindelijk besloten de oudsten op een gegeven moment dat ze niet meer wilden, en dat was ook helemaal prima. Op de een of andere manier hebben ze door mijn werk, waarin ik eveneens veel sprak over social media, uiterlijk, schijn en werkelijkheid en hoe je jezelf manifesteert, behoorlijk heldere lijnen meegekregen van wat ze wel en niet met de wereld willen delen. En dat is in het geval van mijn kinderen bijna niets.

Nou, big deal

Ik denk dus ook dat het gepanikeer van volwassenen over het gebruik van kinderen in vlogs en foto’s op social media om daar wat centen aan verdienen en dat vervolgens te bestempelen als ‘kinderarbeid’ behoorlijk overtrokken is. “Hoe is dat dan voor die kinderen als ze groot zijn, dan ziet iedereen later hoe ze op 1-jarige leeftijd doperwtjes in hun neus stopten”. Nou, big deal. Kinderen zijn zoveel slimmer dan je denkt.

Er komt echt wel een moment dat zij gaan aangeven dat ze geen zin meer hebben in de filmpjes die van ze gemaakt worden. De een komt er wat later achter dan de ander, want ik begreep dat zelfs de 22-jarige vlogster Monica Geuze deze week is gestopt met dagelijks vloggen omdat ze haar leven meer privé wilde houden. Echt, geloof me, 2018 wordt het jaar dat ook volwassenen dat in gaan zien.