Een feitenvrije hetze leidde tot Eurlings vertrek

Het terugtreden van Camiel Eurlings als IOC-lid heeft een nare bijsmaak. Langzaamaan wordt me duidelijk dat de Limburger slachtoffer is van een feitenvrije media afrekening. Journalisten, waaronder ik, zouden zich dat kwalijk moeten nemen. Er is namelijk flink wat af te dingen op de berichtgeving rond de zaak.

De afgelopen dagen heb ik me volop met Eurlings bezig gehouden. Voor De Nieuws BV maakte ik samen met Peter Kee een politiek portret van de voormalige CDA-ster. Daarvoor doken we de archieven in, spitten we zijn verleden om en spraken we met allerhande Camiel-kenners. Gedurende dat proces werd me iets duidelijk.

Feitenvrij

In alle berichtgeving gaat het steevast over de “mishandeling” of “zware mishandeling” door Camiel Eurlings van zijn ex-vriendin Tessa Rolink. Vaak wordt aangehaald dat het om “een hersenschudding, een gebroken elleboog, uitgescheurde oorbelgaatjes en kneuzingen en bloedstortingen” over haar hele lichaam gaat. Problematisch bij die beweringen is de bron.

Niet Rolink deed die uitspraken, maar een vriend had naar eigenzeggen dit verhaal van Tessa gehoord. Vervolgens heeft roddeljournalist Evert Santegoeds het neergepend in De Telegraaf 24 februari 2016. Later ziet die krant ook het onderzoeksdossier in met daarin foto’s, die “spreken boekdelen” zegt de krant.

Opvallend is dat steeds diezelfde bewoordingen terugkomen, zonder dat iemand eigen bronnen heeft. Wel groeien de aantijgingen. Al snel draait het verhaal niet meer om een aanklacht maar staat volgens de berichtgeving vast dat het om een “mishandeling” of “zware mishandeling” gaat. Ook wordt Eurlings omschreven als “vrouwenmepper” wat toch echt betekent dat er meerdere mishandelingen hebben plaatsgevonden.

Feiten

Maar verdere factchecks blijven uit. Eigenlijk weten we alleen zeker dat Rolink aangifte heeft gedaan tegen Eurlings, dat zij geen trek had in mediation en dat de zaak uiteindelijk geschikt is. Wat die schikking precies inhield is nooit openbaar geworden. Toch gaat het zelfs in de spraakmakende factcheck van De Volkskrant opnieuw over de oorlellen, hersenschudding en gebroken elleboog. De conclusies van de advocaat in dat artikel zijn niet meer dan speculatie. Feit blijft: Een veroordeling van Eurlings is er niet geweest, ook niet voor mishandeling of zware mishandeling. Toch lees je die bewering in iedere krant terug.

Maar die schikking dan? Ja, zeker, dat zegt iets. “Het OM mag namelijk alleen een schikking aanbieden als op zichzelf bewijstechnisch en beleidsmatig voldoende grond is om met succes te vervolgen. Meestal wordt voor een schikking gekozen als het bewijs voorhanden is, maar wordt gevreesd voor een langdurige, complexe rechtszaak.” Schrijft het Openbaar Ministerie op de eigen site. Daarover weten we enkel dat het gaat om "eenvoudige mishandeling" en "huiselijk geweld."

En ja, na het NRC interview en het gesprek met Frits Wester weten we meer. Zo is duidelijk dat er daadwerkelijk een handgemeen is geweest. Ook weten we dat Eurlings dat niet ontkent en dat hij uiteindelijk is opgestapt.

Media

Maar kijk met deze wetenschap nog eens naar de zaak Eurlings. Of beter het Proces Eurlings. Journalisten zijn, op De Telegraaf na, niet bezig geweest met de feiten. Steeds zijn artikelen gebaseerd op aanklachten en één kant van het verhaal. In plaats van het hele plaatje compleet te krijgen werd een makkelijker vorm van journalistiek bedreven: die van de aanklacht en de mening.

Zeker de laatste weken ging het steeds over de vraag of de Nederlander aan kon blijven als IOC-lid. Het ging over “onbesproken gedrag” en de “voorbeeldfunctie” van de bestuurder. Sporters, oud-sporters, sportbestuurders en Kamerleden werd gevraagd naar hun mening. Meningen die onmogelijk op kennis van de feiten gebaseerd konden zijn. Maar wel meningen die er toe doen en uiteindelijk leidden tot de val en permanente beschadiging van Camiel Eurlings.

Sorry

Natuurlijk, Eurlings kan zich een groot deel van dit proces zelf aanrekenen. Hij had het “handgemeen” -meer weten we nog steeds niet- uit de weg moeten gaan. Hij had veel eerder open kaart moeten spelen. Hij had direct het boetekleed aan moeten trekken. Misschien was het sowieso raadzaam om eigen conclusies te trekken.

Toch zou het chique zijn als wij, journalisten, ook va-banque in de spiegel zouden kijken. Zeker in een tijd dat iedereen moord en brand schreeuwt over nepnieuws en feitenvrije politiek moet de pers zelf super secuur zijn. In de hetze rond Eurlings heb ik dat gemist, ook bij mezelf. Daarvoor; Sorry.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV.