Waarom christelijke mannen vaker pornoverslaafd zijn

Donderdagochtend zat ik bij psychosociaal therapeut Wilbert Weerd van Dichterbij Herstel, een christelijke hulpverleningsorganisatie. Hij is niet enthousiast over porno. In de middag zat ik bij Linda Duits, schrijver en wetenschapper met gender en seksualiteit als specialiteit. En naar eigen zeggen pro-porno.

Wat opviel: ze waren het over veel dingen eens. Ze waren het zelfs over meer dingen eens, dan oneens. Niet over alles, maar dat ziet u te zijner tijd wel in die NieuwLicht-reportage.

Ze waren het er bijvoorbeeld over eens dat christelijke mannen vaker verslaafd zijn aan porno dan niet-christelijke mannen. Vind ik als christelijke man natuurlijk geen fijn nieuws, want dat voedt de gedachte dat christelijke mannen stiekemerds zijn. Ik kan u melden: stiekem doen is niet de ambitie van de gemiddelde christelijke man.

Gelukkig was er iets heel anders aan de hand. Pornoverslaving is, in tegenstelling tot bijvoorbeeld drank- en drugsverslaving, geen officiële verslaving volgens het zogeheten DSM-handboek, het handboek voor de classificatie van psychische stoornissen. En dus bepalen mensen vaak zelf of ze pornoverslaafd zijn, in plaats van een onafhankelijke derde.

En wat blijkt? Christelijke mannen vinden eerder dat ze pornoverslaafd zijn dan niet-christelijke mannen. Dat is ook weer logisch: veel christelijke mannen vinden porno kijken best verwerpelijk. Als ze het dan toch doen, tegen hun ambities in, zien ze dat logischerwijs als een probleem – ze doen iets wat ze eigenlijk niet willen.

Linda en Wilbert waren het hier gloeiend over eens. Het zal dus vast kloppen. Het betekent niet dat christelijke mannen stiekemerds zijn. Het betekent dat christelijke mannen zelf hun gedrag problematisch vinden.

Tijs van den Brink

is presentator van het programma Dit is de Dag op NPO Radio 1.