'Cancel Lil' Kleine nog even niet'

Ik behoor tot de sociale laag van onze samenleving die niet gezegend is met een actieve kennis van het muzikaal oeuvre van Jorik Scholten. De kleine boef blijkt vooral beroemd te zijn van de serie Jachtseizoen, waar hij de eer heeft als eerste deelnemers ooit te zijn gediskwalificeerd wegens het overtreden van diverse spel- en verkeersregels. Ook blijkt onze kleine vriend een voorliefde te hebben voor tautologieën, zoals uit zijn artiestennaam wel blijkt. Lil’ Kleine heeft sinds 2016 enige hits gemaakt waarvan er geen enkele ook maar bij naam ken: ik leef blijkbaar een andere bubbel.

Enfin, vandaag las ik een bericht over onze kleine man: FunX kondigt aan de muziek van Lil’ Kleine te gaan boycotten. Zondagavond belandde de wereldster in een Spaanse cel, nadat hij – aldus enkele getuigen – zijn vriendin had mishandeld in hun hotelkamer. Op maandag seponeerde de Spaanse politie zijn zaak. In een gezamenlijke verklaring meldt het stel erg van alle commotie geschrokken te zijn. Huiselijk geweld is een verschrikkelijke, sluimerende, vaak onzichtbare wreedheid in onze maatschappij, waarvan niet zelden vooral vrouwen en kinderen het slachtoffer van zijn. Maar – en nu worden er tomaten en rotte eieren op mij afgevuurd – is er in dit soort gevallen een tweede adem nodig.

Boycot

Die boycot van FunX zette mij namelijk aan het denken. Niet dat ik begrijp waarom mensen naar het stemgeluid van Kleine Klein willen luisteren, maar ik vind de reflex om artiesten te boycotten vanwege de dingen die ze uitspoken buiten de studio een erg lastige. Wie de biografie mee laat wegen in de morele beoordeling van een lied, boek of film, maakt het zichzelf lastig. Erg lastig.

Wie kan dan nog de gedichten van Lucebert lezen als een biograaf onthult dat hij tijdens de oorlog Nazisympathieën had? Wie kan nog een oude Disneyfilm kijken als je weet dat meneer Micky Mouse antisemitische neigingen had? Wie kan nog de muziek van Michael Jackson luisteren als je vermoedt dat de zanger net iets teveel van kleine jongens hield? Misschien moeten we schepper en schepping, kunstenaar en kunst, muziek en muzikant wat meer van elkaar durven te onderscheiden. Anders houden we niets meer over.

Trial by media

Daarnaast riekt de hele gebeurtenis naar een trial by media, een concept dat we de afgelopen tijd wel vaker hebben mogen meemaken, zelden met een plezierige nasmaak. Een mens is onschuldig tot het tegendeel bewezen is middels een vastgelegde procedure. Dat hebben we ooit met elkaar afgesproken omdat we het willekeurig brandstapelen van protofeministen op basis van partijdige getuigen niet langer een sjieke aangelegenheid vonden. Omdat we een groep met hooivorken gewapende burgers die voor eigen rechter gaan spelen niet langer tof vinden. Omdat we begrijpen dat schuld en onschuld vaak complexe zaken zijn, die aan professionals kunnen worden overgelaten. Dat geldt ook, en ik snap dat menig criticus dat een beetje vervelend zal vinden, ook voor ons Kleinduimpje.

Als laatste begrijp ik dat het stel – dus ook de vriendin in kwestie – aan alle betrokkenen gevraagd heeft om hen met rust te laten om alles op een rij te zetten. Zo’n boycot draagt niet bij aan een situatie waarin Kleine Jan en Maid Marion zich samen kunnen focussen om verzoening. Zelfs als er klappen gevallen zijn – dat kan namelijk – dan is het nog in eerste instantie aan de twee betrokkenen om er zelf uit te komen. Aannemen dat de dame in kwestie te bang of te fragiel is om voor zichzelf op te komen, lijkt me een belediging van haar agency.

Laten we meneer Klein en zijn vriendin even met rust laten. Het recht zal zijn loop wel hebben. En als we zo graag willen boycotten, ik ken nog wel een oost-Europese dictator, die gek is op met vliegtuigen spelen. Laten we die boycotten.