Mart op maandag: Voetbal en de eerste kijkcijfers

Frankrijk-Roemenië scoorde 2.2 miljoen kijkers. Dat was de officiële openingswedstrijd die vooraf gegaan werd door een festiviteit. “Men” zei dat de openingsceremonie “affreus” was, maar wie wil naar die vaak goed bedoelde, maar altijd stuitend saai uitvallende zelfbevlekking kijken? Ik ben eerlijk: ik was elders, zonder tv en heb dus geen seconde gezien. Ik behoorde bij de kleine 14 miljoen niet-kijkers in ons land. Ik voelde het, eerlijk gesteld, niet meteen als een gemis.

Op zaterdag begonnen de Zwitsers en Albanezen voor 644.000 en dat is nog hoog ook. Wie wil, op een heerlijke middag dat je van alles kunt doen met je leven, naar deze wedstrijd gaan kijken. Ja, Piet de Visser en zijn parochiegenoten neem ik maar aan.

Wales en Slowakije deden het voor 1 miljoen kijkers en dat aantal verdubbelde bij Engeland-Rusland. Ik ben weer eerlijk: ik zag tien minuten van de Engelsen en Russen; de laatste minuten wel te verstaan. Het wond me niet op, maar ik pakte mijn eerste goede EK momenten tenminste nog in het eerste weekend mee. Die Russische goal overigens ‘viel’ verrassend, zeker voor de breed bewierookte Britse keeper. Ik weet hoe beroemd hij is omdat een achterpagina grote advertentie op een Engels muziekblad in onze WC-literatuurmap bovenop ligt. Het is een advertentie voor gestileerd haar. Dat haat zat inderdaad beter dan zijn reactie was.

Op zondag zag ik een helft van Turkije-Kroatië en wilde eerst, zoals altijd als ik tien of meer Kroatische voetballiefhebbers bij elkaar zie, een stukje schrijven over de rood-wit geblokte shirts die dit volk trots en bijna ongegeneerd aan de rest van de wereld toont.

Ook die fan die zich tussen die elkaar knuffelende spelers gooide toen de Kroaten op 1-0 waren gekomen. Ik zag later (bij de Belg) beelden hoe de in extase verkerende jonge man naar beneden sprong van de tribune en zichzelf liet gaan. De spelers (zijn landgenoten) keken niet hem om terwijl hij mee-knuffelde en de jongeman werd weggehaald door breed geschouderde ordebewakers. Hij rukte zich los, nam een sprong en zat weer op de tribune; zijn vijf seconden van world-fame, kreeg een mooi eind.

De bij de VRT rustig over voetbal pratende Geert Verheyen (die was het toch, meen ik…) had een prachtig oordeel:” Die man doet toch geen mens kwaad. Hij is alleen maar blij.”

Een mooi nuchtere kijk op zaken alvorens er Kamervragen komen over deze vorm van publieke vrijpostigheden bij dit EK. Maar is je vreugde voor je land tonen op deze manier niet iets heel anders dan het bestiale gedrag van de doorgesnoven en platgezopen horden die elkaar elders de koppen in elkaar schopten?

De blijheid van de jonge vent stak schril af tegen het bij tijden treiterende, aanstellerige voetbal van de vedetten. Er liep nog een speler met een tulband die zijn ploegarts de huid vol schold…zo’n sfeer dus. Niet leuk, opgenaaid, over the top en typerend voor niet-topploegen uit niet toplanden, hoewel het soms speelse positiespel van Kroatië me deed genieten.

Kroatië is een land waar men alle balsporten ter wereld sterk beoefend. Dat lijkt voer voor sportpsychologen en misschien is er een menswetenschapper die daar eens in wil duiken.

Terug naar het voetbal. Poelen en Noord Ierland konden het wel zonder mij af, vond ik omdat ik als volwassen substituut naar de New York Mets en de Milwaukee Brewers kon (en wilde) kijken. Kijkcijfer voor die uitzending: waarschijnlijk 45 kijkers. 45 gekken, wel te verstaan.

Waarom ik voor deze insteek van het EK heb gekozen? Wel omdat ik benieuwd was hoe de kijkcijfers zouden gaan liggen als in Frankrijk gevoetbald werd en in Canada Max Verstappen gas ging geven in de Formule I wedstrijd in Montreal. Zou Max en ons gevoel voor de jonge man dat winnen?

Zouden de mensen bij Ziggo weer blij zijn (meer dan 1.2 miljoen bij de GP van Spanje) op hun ‘open kanaal’? Hoeveel zouden ze er nu scoren? Montreal was, zo heette het, een Jos-vriendelijk circuit.

De kijkcijfers van de maandagochtend leverden deze getallen op:

Polen-Noord Ierland: 1.8 miljoen.

Max in Canada voorafgaande aan de race: 308.000.

Max in de race: 997.000.

Uhhhh, ok cijfers liegen niet, zegt men. Kijkcijfers ook niet?

Max reed overigens gaaf goed en zijn duel met de aandringende Nico Rosberg was van ongekende spanning.

Dan maar afsluiten met een constatering van een in het vak gepokt en gemazelde.

Bij de VRT zag ik Ruben van Gucht aan het werk, de nu al verreweg de beste verslaggever ter plekke. Vind ik.

Die vent heeft alles: good looks, hoewel de worsteling met zijn ‘slordig’ gemaakte haar hem iedere dag toch hoofdbrekens zal kosten.

Maar het is hier vooral en boven alles de rust en zekerheid die hij uitstraalt. Mooie dictie, goede formulering en vooral de rust die in zijn zinnen klimt zodra hij zijn teksten op ons loslaat.

Hij, vooral hij, is de ontdekking van het eerste voetbalweekend. Een groot talent dat relativeren tot natuurlijk wapen heeft verheven. Een groot genoegen om naar te kijken.

Probeer het maar eens in de komende weken.

O ja, Duitsland-Oekraïne scoorde: 2.1 miljoen.

Dat viel te verwachten. We houden misschien niet zo van Duitsland, maar zien ze wel graag spelen.

De cijfers waar ik wel van opkeek? Die van de zaterdagavonduitzending van Pinkpop op net 3. Het waren er voor mij opmerkelijk weinig: 278.000 kijkers. Teleurstellend. Wellicht gaan mensen liever náár een festival dan het op de tv te zien.

Vanavond België, ons excuus om dagelijks naar het EK te kijken.