Wil je een koekje? NEE!

Ik ben opgevoed door een moeder die “NEE” bitste als de bakker aan mij vroeg: wil jij een koekje? Die op verjaardagen haar arendsoog gericht had op onnodige zoetigheid en cola die richting mijn mond zou gaan, die al muesli at toen het nog alleen maar uit het diepe Zwarte Woud gehaald kon worden, die het over ‘tekorten’ had als ik een verkoudheidje had en mij vervolgens trakteerde op een batterij vitaminepillen.

Een foodie avant la lettre

Je hebt beeld hè, zo’n moeder had ik. Een foodie avant la lettre. Maar wel een foodie die zelf struggelde met haar gewicht. Die eindeloze diëten probeerde en na haar 35ste standaard tien kilo te zwaar was en later zelfs wel twintig.

Veel van waar zij me mee groot bracht deed ik later exact hetzelfde met mijn kinderen. Ik deed iets vriendelijker tegen de bakkersvrouwen en de snoepjesdames achter de kassa in de supermarkt, oké, dat wel. Met mijn gewicht heb ik in tegenstelling tot mijn moeder gelukkig nooit issues gehad.

Gezond en fit

Maar ook ik wilde ‘gezond’ en ‘fit” zijn. En mijn kinderen hadden daar de grootste lol om.

Zo sleepte ik ooit een hoelahoep van minstens 35 kilo mijn hut in. Vervolgens heb ik er drie keer mee gehoelahoept, brak het kreng ongeveer mijn tenen, kreeg ik blauwe plekken ter grootte van sinaasappels op mijn heupbotten en heb ik het gevaarte woedend in de kliko gesmeten. Mij viel hoongelach ten deel van het jonge spul. “Zo mam, ga je nog even lekker hoelahoepen?”

Ik ging rollerskaten, maar na een bericht van een vrouw die viel en daardoor een schedelbasisfractuur kreeg, durfde ik niet meer, dus de skates liggen nog stof te vangen. Ik ging trampolinespringen op de zolder, nou je raadt al waar die trampoline eindigde. En de kinderen maar lachen. Prikten ze in mijn buik en dan dat proestend gesnuif erbij. “Nou, gaat lekker hè mam?”

Streng snoepbeleid

Mijn strenge snoepbeleid werd ook al met voeten getreden vanaf dat ze zakgeld hadden. Overal vond ik snoeppapiertjes. Ja, lieve mensen, wij hoeven ons als ouders geen enkele, maar dan ook geen enkele illusie te maken over of en hoe onze kinderen aan snoep komen. (of later aan alcohol, sigaretten of wiet)

“Hoe bang ben jij voor de dood?” vroeg een man aan mij op Facebook onder mijn zoveelste stoere runkeeper post van de aantallen kilometers die ik tegenwoordig wekelijks hardloop. Ja, niet getrackt en gepost is niet gelopen, zo simpel is dat nou eenmaal.

De luie medemens

Maar zo’n man denkt dat ik ren uit angst voor de dood. Niets is minder waar, maar ik geef toe dat ik vroeger, toen ik nog op de bank hing, ook zo jaloers kon bitchen op die zieligerds die zonodig moesten hardlopen. Maar ik heb mijn sport gevonden. Mijn lijf is strakker dan ooit en dat is vast weer bloed irritant om te horen voor de luie medemens. Zelfs mijn kinderen valt het op. Dus dan doe je wel iets goed denk ik.

En weet je wat het leuke is, die snoepende zoon, inmiddels volwassen, die zo nodig al de fastfood en snoep moest vreten, zei dus pas verbaasd: “Ik eet eigenlijk alleen maar gezond. Ik snoep echt niet meer.” Kijk, uiteindelijk heeft het toch zin! Ik knipoog even naar de hemel: “Dank je wel, mam.”