Nilgün Yerli over Tinderella: het bijzondere van de eenvoud en heel veel keuzes maken

'Ik kreeg er tabak van'

Ze trouwde met de Brits-Turkse 'Tabaksman' die haar grote liefde was. Hij wilde niet dat hun zoon als 'allochtoon' in Nederland zou opgroeien en dus volgde ze hem naar Londen, Istanbul en New York. Daardoor kon ze niet verder met haar theatercarrière in Nederland. "Daar kreeg ik tabak van. Ik miste mijn theater, ik miste mezelf. En ik kreeg er tabak van om mezelf te missen."

Haar huwelijk strandde omdat ze niet meer kon omgaan met zijn bipolaire stoornis die steeds vaker tot uitbarstingen leidde. Achteraf heeft ze er spijt van dat ze nooit voor zichzelf hulp heeft gezocht in die periode. Ze is ervan overtuigd dat het haar huwelijk had kunnen redden. "Ik vond altijd dat het zijn probleem was, dat het voor mij niets zou oplossen om het erover te hebben. Dat was een vergissing."

Yerli dacht altijd dat ze het wel kon volhouden. "Liefde is juist ook in slechte tijden er voor elkaar zijn. In goede tijden is iedereen er wel voor je. Ik dacht: ik ben vrolijk, het leven is mooi. Ik heb humor, ik blijf niet in verdriet hangen, ik ga gewoon door. Als ik voor mezelf hulp had gezocht, had ik het wel gered. Maar ik vluchtte in poëzie, in schrijven, in films, muziek."

Kostschool en levenslessen

Voor haar voorstelling hield ze 183 interviews met mensen op verschillende plekken in de wereld, over Tinder en relaties. Ze ontdekte dat eigenlijk iedereen met een zoektocht bezig is. "We zijn allemaal zoekende en dit is een platform waarbij je allemaal gelijk bent in je zoektocht. Wat mij overall heel erg heeft geraakt, is dat bleek dat al die mensen op Tinder eenzaam in hun hart zijn."

Op haar vijftiende verloor Yerli haar moeder door een auto-ongeluk. De rest van haar gezin bleef in Turkije, maar zij keerde terug naar Nederland om haar school af te maken. Ze kwam terecht op een kostschool in Steenwijkerwold die gerund werd door nonnen. Om dichtbij haar moeder te kunnen zijn bad ze het liefst vijf keer per dag tot Allah. De nonnen gaven haar daarvoor alle ruimte. "Wat ik daar geleerd heb, is het respect van het ene geloof naar het andere. De nonnen hielden iedereen stil als ik ging bidden. Daarnaast ging ik iedere zondag naar de kerk en las ik uit de Bijbel. Ik kreeg zo alle geloven mee. Dat zou eigenlijk iedereen moeten meemaken."

'Ik ben heen en weer geslingerd door het lot'

Achteraf bezien beschouwt ze de dood van haar moeder als het ergste én het beste wat haar is overkomen. Uiteraard is dat een inzicht dat pas na vele jaren kon komen. Maar zonder die gebeurtenis zou ze niet geworden zijn wie ze nu is. "Ik kan niets slechts verzinnen aan mijn nonnentijd in Steenwijkerwold. God ontnam mij mijn moeder en gaf mij er tien voor in de plaats.

Ik ben heen en weer geslingerd door het lot, maar ik zie het meer als een zegen dan als een vloek. Misschien komt dat mij beter uit, want ik wil geen slachtoffer zijn. Leven als slachtoffer maakt van je verdriet een blok aan je been. Ik heb de mogelijkheid gehad om er kunst van te maken, ik heb het leed kunnen gieten in schrijven, acteren, ontdekken, muziek. Kunst is de oplossing voor leed."