Chronische pijn als uitgangspunt voor onderzoek: 'Mensen praten er niet over'

Toen Bloemink voor het eerst haar pijnklachten bij een arts meldde, stelde men een hernia vast die naar verwachting vanzelf zou verdwijnen. "Wat echter niet duidelijk werd gemaakt, was dat als er na een jaar geen verbetering optrad, actie nodig was." Toen uiteindelijk de hernia opnieuw werd vastgesteld, was het al te laat. De pijn bleef, was chronisch geworden.

Leven met pijn went. "Ik heb mijn leven erop ingericht," aldus Bloemink. Maar pijn blijft pijn. "Iedereen heeft wel eens kiespijn gehad. Je kunt jezelf overdag nog wel afleiden door andere dingen te doen, maar als je 's avonds in bed ligt, kun je er toch echt niet meer omheen."

Pijn gaat verder dan alleen iets fysieks; het is ook emotioneel van aard. "Ook tijdens het sporten is er pijn, maar dat is een vorm van gewenste pijn," vertelt Bloemink. "Ik wilde dat mijn pijn zin had, zoals de enorme pijn toen ik van mijn kinderen beviel, maar dat heeft het niet."

Verlichting

Het schrijven van het boek bood enigszins verlichting voor Bloemink. "Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Ik wil alles heel diep onderzoeken." Ook wilde ze iedereen met pijn context bieden. "Het is ook heel interessant en kan, hoe gek het ook klinkt, heel mooi zijn."

Toch was haar voornaamste drijfveer om het boek te schrijven het doorbreken van het taboe en de eenzaamheid rond chronische pijn. Mensen aarzelen om erover te praten, merkte Bloemink op. Ze worstelt er zelf ook mee. "Ik wil overkomen als een enthousiaste schrijver en journalist, niet als iemand die lijdt onder chronische pijn."