'Ook in 1968 was het onmogelijk niet aangeraakt te worden door Amerikaanse verkiezingen'

Hoe spannend was het in 1968

De spannende slag om het Witte Huis hield me de afgelopen week intens bezig. Een verdeeld Amerika koos een president, en wie van de twee het ook zou worden: niets wijst erop dat tegenstanders elkaar na afloop sportief in de armen vallen en samen een biertje gaan drinken. De kloof splijt families en gemeenschappen.

Mijn gedachten gingen terug naar 5 en 6 november 1968 toen de strijd ging tussen Nixon en Humphrey. Ik studeerde in Leiden. Als ik het me goed herinner, was op die avond de sociëteit geëmancipeerd, dat wil zeggen dat ook vrouwelijke studenten welkom waren. Nu stonden de Leidse studenten niet bekend om hun enorme politieke belangstelling. Over het algemeen volgden ze gedwee de liberale lijn van hun brave vaders. Erg veel revolutionaire kracht school er niet onder de heren en dames. In mij al wel, maar ik was een van de weinigen.

Het was onmogelijk in 1968 NIET aangeraakt te worden door de omwentelingen van dat jaar en die tijd. Ik was in mei naar Parijs geweest om daar met eigen ogen te zien hoe onder het plaveisel het strand lag. Ik was in augustus naar Praag gegaan om het communisme met een menselijk gezicht te ervaren. Net op tijd ontsnapte ik aan de Russen. In de VS hadden politieke moorden op Robert Kennedy en Martin Luther King het land geschokt en was de oorlog in Vietnam op een hoogtepunt gekomen, evenals de protesten ertegen. Een diep verdeeld land, ook toen.

Winst Richard Nixon

Op de sociëteit zouden we de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen volgen. De communicatie stond, vergeleken met nu, nog in de kinderschoenen, maar goed, er was alles aan gedaan om er een feestelijke avond van te maken. Bier en muziek. Nixon was in Nederland niet geliefd. Een man zonder charisma met een achterbakse kop. Nu had Humphrey niet veel meer charme maar hij was tenminste democraat. Het was een spannende strijd. De ochtendkranten laten Humphrey nog een voorsprong nemen. Maar uiteindelijk won Richard Nixon. Rechts Amerika was sterker dan wij protesterende bloemenkinderen dachten. De avond zakte in als een mislukte soufflé.

Ik was alleen gekomen, mijn ziel had ik onder mijn arm. Het was mijn verjaardag, maar dat heb ik nooit een feest gevonden. En nu had die plaatboef Nixon ook nog eens gewonnen. De muzikanten plukten lusteloos aan hun instrumenten. Ik maakte een praatje met Ben Webster, de beroemde saxofonist, de enige echte Amerikaan in de zaal. Hij was niet blij. Hij was helemaal niet blij. Hij boog zich over zijn sax. Ademde diep in. Zachtjes en treurig speelde hij Ill Wind.

Nu zou hij vast opgewekt en up tempo Its Wonderful spelen.

Niets missen van OVT?

Hou dan de website van OVT in de gaten, abonneer je op de podcast, of volg het programma via Facebook en Twitter.