'Rouwen om het verlies van je partner is traumatisch', zegt schrijver Marion Bloem

Besef van tijd en ruimte

Bloem noemt de rouw die ze voor haar overleden man voelt verschrikkelijk. "Doordat jouw hele wezen rouwt, betekent het dat je continu associaties hebt naar de persoon die je hebt verloren. Naar alles om die persoon heen en dat allemaal tegelijkertijd. Elk ding wat je ziet, elk voorwerp, alles heeft er mee te maken. Dat gaat maar door."

In het begin was het voor Bloem zo overweldigend dat het haar hele gevoel voor tijd en ruimte aantastte. "Je hebt helemaal niet door dat daar zoveel tijd in gaat zitten. Dus die tien minuten waarin je normaal gesproken je tanden poetst en haren kamt, die worden gewoon heel gemakkelijk twee uur, of in ieder geval drie kwartier."

Traumatisch

"Eigenlijk is het een trauma", concludeert de schrijver. "Ook al weet je dat het eraan komt. Het verlies van iemand waar je zo hecht mee bent geweest, dat is traumatisch." "Je weet het met je ratio, maar jouw lijf weet het niet. Dus jouw lijf blijft zoeken. Ook jouw ogen blijven zoeken, alles in jouw lijf blijft zoeken en verlangen naar dat lichamelijk contact, naar dat gesprek, naar alles. Je denkt, ik kan gewoon dankbaar zijn voor de tijd die we wel gehad hebben, maar zo werkt het niet."

Bloem vertelt dat de periode aanvoelde als een tweede pubertijd. "Omdat alles weg is. Je klankboord is weg. Je bent opeens alleen in het huis. Dat is natuurlijk ook als die ander op reis is, maar je weet: die komt nog terug. En je kan gewoon communiceren. Maar nu komt hij niet terug."

"Je voelt aan alles dat niets helpt, je voelt dat je hele wezen nog niet kan omgaan met de afwezigheid van deze persoon." Met de tijd, stelt Bloem, went het lichaam wel, ook al kan het soms meer dan een jaar duren. "En opeens voel je: 'hij komt niet meer terug.'"