Afkicktraject via Zoom: 'Ik klap mijn laptop dicht en zit dan alleen met de drankzaak om de hoek'

“Ik had al besloten dat het niet zo langer meer kon, maar toen hoorde ik dat ik niet meer kon gaan”, vertelt Marlijn van Ast in het NOS Radio 1 Journaal. Ze leerde van het sluiten van de grenzen tijdens het achtuurjournaal. “Dan zit je op de bank en denk je: ga ik nou terug naar waar ik vandaan kom of ga ik nu doorzetten en kijken wat ze wel te bieden hebben.”

Bodem

In het jaar voordat ze startte aan het afkicktraject, begon ze ook met het gebruiken van cocaïne. “Ik dacht altijd: aan cocaïne moet ik niet beginnen, want daar ben ik gelijk verslaafd aan.” Op het moment dat Van Ast de hard drugs ging gebruiken was ze ook ten einde raad. “Ik heb puur gedaan zodat ik kon blijven drinken en mijn leven kon blijven leiden. Coke zorgde ervoor dat ik wakker en alert bleef.” Uiteindelijk stortte haar leven in. “Ik verloor mijn baan, raakte in de ziektewet, mijn vader overleed in dezelfde periode en ik had een miskraam. In de vier maanden voordat ik om hulp vroeg, ben ik heel snel naar de bodem gegaan.”

Online

Voordat ze naar het afkicktraject in Portugal zou vertrekken, had van Ast acteur en ex-verslaafde Jim Geduld om hulp gevraagd. Nadat duidelijk werd dat zij niet meer kon vetrekken, heeft hij een in een korte periode andere hulp voor haar geregeld. “Die heeft in drie dagen een Zoomkliniek opgezet.” Geduld zorgde ervoor dat Van Ast terecht kon bij verschillende mensen. “Hij trommelde ervaringsdeskundigen op. Ambulante psychologen die hij had, zette hij achter de laptop. Ik had drie keer per dag groepstherapie, drie keer per week sprak ik een psycholoog en ik heb zelfs traumatherapie gehad”, legt ze uit. Dit allemaal via Zoom.

Anders

Het is volgens Van Ast totaal anders om door een online afkicktraject te gaan dan door eentje die in levende lijven meemaakt. “Ik klap mijn laptop dicht en dan je zit daar alleen met mijn beste vrienden: de drankzaak om de hoek en de supermarkt”, legt ze uit.

Een keer per week ging ze naar de supermarkt om boodschappen te doen, dan checkte ze ook gelijk in bij iemand van hetzelfde traject om te vertellen dat ze boodschappen ging doen. “Ik zei dan hallo tegen de wijn en dan liep ik weer door.”

Afraden

Ondanks dat het haar gelukt is om af te kicken van alcohol en drugs, zou ze deze methode van afkicken niet aanraden. “Bij mij zeiden ze: je moet uit je omgeving gaan. Dat heet ook wel klinisch. Dan ga je zes tot acht weken uit je omgeving en daar gewoon doorgaan totdat je uit een negatief proces komt.” Voor Van Ast heeft het wel een tijdje geduurd voordat ze uit dat proces kwam. “In de eerste week had ik echt het gevoel alsof ik het kon, maar na 3 maanden besefte ik me dat dit levenslang is.” Volgens haar is de verslaving een levenslange ziekte waar ze constant op moet letten. “Eén wijnglas is dan niet genoeg, dan wil je er duizenden. Daarom heet mijn boek ook zo.”

Toekomst

Ze zal ook in de toekomst moeten blijven opletten. Met tegenslagen is de drempel lager om te grijpen naar oude gewoontes. Zo ervoer ze dat ook na haar traject, toen ze in april tegenover haar ex in een rechtszaal stond. Haar ex heeft haar voor een hele lange tijd gestalkt en werd toen veroordeeld. “Het eerste wat ik zei toen ik de rechtszaal uitkwam was: ik wil nu gebruiken.” Ze voelde zich erg slecht over de rechtszaak. “Ik had gelukkig mijn begeleider bij me. Die zei: we gaan nu eerst naar huis en dan kijken we wel verder.”

Het boek ‘Eén is te veel, duizend nooit genoeg’ is vanaf nu te krijgen.